เพราะเหตุใดถีนะมิทธะเข้าประกอบกับโลภะ/โทสมูลจิตได้ แต่ไม่ประกอบกับโมหมูลจิต
.
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ในขณะที่เป็นโมหมูลจิตนั้น หลงๆ ลืมๆ ไม่รู้ความจริง ไม่มีทางที่จะหดหู่ท้อถอยเซื่องซึมต่ออารมณ์นั้นได้เลย ไม่เหมือนกับขณะที่มีโลภะ หรือ มีโทสะ เกิดร่วมด้วย ในขณะที่มีกำลังอ่อน ถ้ามีเหตุปัจจัยให้ถีนมิทธะเกิด ก็ปรากฏความหดหู่ท้อถอยเซื่องชึมได้ ครับ
ข้อความบางตอนจากคำบรรยายของท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ มีดังนี้ ครับ
สำหรับเจตสิก ๒ ดวงนี้ ไม่แยกกัน เวลาที่ถีนะเกิด มิทธะก็เกิดร่วมด้วย ถ้าจะกล่าวถึงถีนะ ย่อมหมายความว่า ในขณะนั้นมีมิทธเจตสิกเกิดร่วมด้วย
เป็นอย่างนี้บ่อยไหม หรือไม่เคยเลย หดหู่ ท้อแท้ ถดถอย ทำไม่ไหวแล้วเลิกที นี่เป็นลักษณะของถีนมิทธะ ไม่ว่าจะกำลังทำอะไร ถ้ามีความรู้สึกที่เป็นภาวะของจิต ซึ่งไม่สำเร็จประโยชน์ในการงาน หรือท้อแท้ เป็นจิตประเภทที่มีกำลังอ่อน
...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...
