๓. มาฆสูตร

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้า 325

๓. มาฆสูตร

[๒๒๔]... อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี กรุงสาวัตถี ครั้งนั้น มาฆเทวบุตร เมื่อสิ้นราตรีปฐมยามแล้ว มีวรรณะอันงามยิ่งนัก ทำพระวิหารเชตวันทั้งสิ้นให้สว่าง เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถวายบังคมแล้ว ได้ยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง

[๒๒๕] มาฆเทวบุตรได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยคาถาว่า

บุคคลฆ่าอะไร จึงจะอยู่เป็นสุข ฆ่าอะไร จึงจะไม่เศร้าโศก ข้าแต่พระโคดม พระองค์ทรงชอบการฆ่าธรรมอะไร ซึ่งเป็นธรรมอันเอก.

[๒๒๖] พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบว่า

บุคคลฆ่าความโกรธแล้ว ย่อมอยู่เป็นสุข ฆ่าความโกรธแล้ว ย่อมไม่เศร้าโศก ดูก่อนท้าววัตรภู พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญการฆ่าความโกรธ ซึ่งมีรากเป็นพิษ มียอดหวาน ด้วยว่า บุคคลฆ่าความโกรธนั้นได้แล้วย่อมไม่เศร้าโศก.

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้า 326

อรรถกถามาฆสูตร

พึงทราบวินิจฉัยในมาฆสูตรที่ ๓ ต่อไป :-

คำว่า มาฆะ นี้เป็นนามของท้าวสักกะ. ท้าวสักกะนั้นแล ชื่อว่า วัตรภู เพราะอรรถว่า ครอบงำผู้อื่นด้วยวัตรแล้วถึงความเป็นใหญ่ อีกอย่างหนึ่ง ชื่อว่า วัตรภู เพราะอรรถว่า ทรงครอบงำอสูรที่ชื่อว่า วัตรภู.

จบอรรถกถามาฆสูตรที่ ๓