๒. ปฐมสัปปายสูตร ว่าด้วยปฏิปทาเป็นสัปปายะแก่นิพพาน

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค เล่ม ๔ ภาค ๑ - หน้า 277

๒. ปฐมสัปปายสูตร ^(๑)

ว่าด้วยปฏิปทาเป็นสัปปายะแก่นิพพาน

[๒๓๒] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราจะแสดงปฏิปทาอันเป็นสัปปายะแก่นิพพาน แก่เธอทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงฟัง ฯลฯ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ปฏิปทาอันเป็นสัปปายะแก่นิพพานนั้น เป็นไฉน. ภิกษุในศาสนานี้ย่อมเห็นว่า จักษุไม่เที่ยง รูปทั้งหลายไม่เที่ยง จักษุวิญญาณไม่เที่ยง จักษุสัมผัสไม่เที่ยง แม้สุขเวทนา ทุกข์เวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัสเป็นปัจจัยก็ไม่เที่ยง ฯลฯ ภิกษุในศาสนานี้ ย่อมเห็นว่า ใจไม่เที่ยง ธรรมารมณ์ไม่เที่ยง มโนวิญญาณไม่เที่ยง มโนสัมผัสไม่เที่ยง แม้สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปัจจัยก็ไม่เที่ยง ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นปฏิปทาอันเป็นสัปปายะแก่นิพพาน.

จบ ปฐมสัปปายสูตรที่ ๒

(๑) อรรถกถาสูตรที่ ๒ - ๕ แก้รวมกันไว้ท้ายสูตรที่ ๕