สมาธิสั้น

คำว่า สมาธิสั้น ที่ปัจจุบันคนทั่วไปเขาพูดกัน น่าจะหมายถึง สภาพจิตที่ฟุ้งซ่านมีอุทธัจจะมาก สาเหตุของความฟุ้งซ่าน เกิดจากการสะสมของอกุศลจิตที่เกิดบ่อยๆ การแก้ไขอกุศลธรรมด้วยการเจริญกุศลธรรมทุกประการ โดยเฉพาะ การฟังพระธรรมคำสอนเพื่อการเข้าใจสภาพธรรมตามความเป็นจริง จนบรรลุความเป็นพระอรหันต์ จึงจะดับอุทธัจจะได้เป็นสมุทเฉทไม่เกิดอีกเลย

สมาธิ หมายถึง เอกัคคตาเจตสิก ซึ่งเกิดพร้อมกับจิต ดับพร้อมกับจิต จึงไม่มีสั้น ไม่มียาวมีแต่ตั้งมั่นหรือไม่ตั้งมั่น เมื่อจิตจดจ่ออยู่ในอารมณ์หนึ่งอารมณ์ใดนานๆ สภาพความตั้งมั่นในอารมณ์นั้นก็ปรากฎ เป็นไปได้ทั้งอารมณ์ที่เป็นกุศล (โสภณ) และอกุศล ขึ้นอยู่กับสัมปยุตตธรรมที่เกิดร่วมด้วยในขณะนั้น

สมาธิมี ๒ อย่าง

๑. สัมมาสมาธิ ที่เกิดร่วมกับปัญญา

๒. มิจฉาสมาธิ ไม่มีปัญญาประกอบด้วย

ระดับของสมาธิก็มีหลายระดับ ถ้าเป็นสัมมาสมาธิก็มี ขณิกสมาธิ อุปาจารสมาธิ อัปปนาสมาธิ

ยินดีในกุศลจิตค่ะ