การปราศรัยพอให้ระลึกถึงกัน
nong
วันที่ 8 ก.ย. 2548
หมายเลข 375
อ่าน 1,502
สังเกตว่าในพระไตรปิฎกเวลาพราหมณ์หรือพระภิกษุเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า จะมีการกระทำเช่นนี้ก่อนเสมอ แล้วจึงเริ่มสนทนาธรรม ถามว่า
๑. "การปราศรัยพอให้ระลึกถึงกัน" นั้นมีขอบเขตแค่ไหนคะ?
๒. มีกำหนดในพระวินัยด้วยหรือไม่คะ?
๓. ถือว่าเป็นวาจาสุจริต ไม่เพ้อเจ้อ ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวจนเกินไป ควรนำไปประยุกต์ใช้กับชีวิตประจำวันปัจจุบันไหมคะ?
