๙. อรัญญสูตร ว่าด้วยภิกษุประกอบด้วยธรรม ๔ ไม่ควรอยู่ป่า

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย จตุกนิบาต เล่ม ๒ - หน้า 628

๙. อรัญญสูตร

ว่าด้วยภิกษุประกอบด้วยธรรม ๔ ไม่ควรอยู่ป่า

[๒๖๒] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุประกอบด้วยธรรม ๔ ประการ ไม่ควรเสพเสนาสนะสงัดอันตั้งอยู่ในราวป่า ธรรม ๔ ประการเป็นไฉน คือ เป็นผู้มีปัญญาทราม เพราะกามวิตก ๑ พยาบาทวิตก ๑ วิหิงสาวิตก ๑ และเป็น ผู้โง่เขลาบ้าน้ำลาย ๑ ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม ๔ ประการนี้แล ไม่ควรเสพเสนาสนะสงัดอันตั้งอยู่ในราวป่า

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม ๔ ประการ ควรเสพเสนาสนะสงัดอันตั้งอยู่ในราวป่า ๔ ธรรม ๔ ประการเป็นไฉน คือ เป็นผู้มีปัญญา เพราะเนกขัมมวิตก ๑ อพยาบาทวิตก ๑ อวิหิงสาวิตก ๑ และเป็นผู้ไม่โง่เขลาไม่บ้าน้ำลาย ๑ ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม ๔ ประการนี้แล ควรเสพเสนาสนะสงัดอันตั้งอยู่ในราวป่า.

จบอรัญญสูตรที่ ๙