๖. สาชีวสูตร ว่าด้วยคุณสมบัติของภิกษุผู้ควรอยู่ร่วมกัน ๕ ประการ

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้า 156

๖. สาชีวสูตร

ว่าด้วยคุณสมบัติของภิกษุผู้ควรอยู่ร่วมกัน ๕ ประการ

[๖๖] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม ๕ ประการ ย่อมเป็นผู้ควรดำรงชีพร่วมกัน ของเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย ธรรม ๕ ประการเป็นไฉน ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมเป็นผู้ถึงพร้อมด้วยศีล ด้วยตนเอง และเป็นผู้พยากรณ์ปัญหา ที่ตั้งขึ้นในกถาปรารภสีลสัมปทาได้ ๑ ย่อมเป็นผู้ถึงพร้อมด้วยสมาธิ ด้วยตนเอง และเป็นผู้พยากรณ์ปัญหา ที่ตั้งขึ้นในกถาปรารภสมาธิสัมปทาได้ ๑ ย่อมเป็นผู้ถึงพร้อมด้วยปัญญา ด้วยตนเอง และเป็นผู้พยากรณ์ปัญหา ที่ตั้งขึ้นในกถาปรารภปัญญาสัมปทาได้ ๑ ย่อมเป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิมุตติด้วยตนเอง และเป็นผู้พยากรณ์ปัญหา ที่ตั้งขึ้นในกถาปรารภวิมุตติสัมปทาได้ ๑ ย่อมเป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิมุตติญาณทัสสนะ ด้วยตนเอง และเป็นผู้พยากรณ์ปัญหา ที่ตั้งขึ้นในกถาปรารภวิมุตติญาณทัสสนสัมปทาได้ ๑ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม ๕ ประการนี้แล เป็นผู้ควรดำรงชีพร่วมกัน ของเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย.

จบสาชีวสูตรที่ ๖

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้า 157

อรรถกถาสาชีวสูตร

พึงทราบวินิจฉัย ในสาชีวสูตรที่ ๖ ดังต่อไปนี้ :-

บทว่า อลํสาชีโว แปลว่า ควรแก่การมีอาชีวะร่วมกัน. บทว่า สาชีโว ได้แก่ การถามปัญหา และการแก้ปัญหา. จริงอยู่ เพื่อนสพรหมจารีแม้ทั้งสิ้น ย่อมดำรงชีวิตร่วมปัญหาด้วยกัน เพราะเหตุนั้น การถาม และการตอบปัญหานั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า สาชีวะ เพราะมีอาชีวะร่วมกัน. บทว่า กตํ ปญฺหํ คือ ปัญหาที่ตั้งถามแล้ว.

จบอรรถกถา สาชีวสูตรที่ ๖