ยุงลายเยอะมาก

พระพุทธเจ้าทรงแสดงความจริงว่า บุคคลใดมีเจตนาทำลายชีวิตสัตว์อื่น ถ้า สัตว์นั้นตาย ชื่อว่าเป็นอกุศลกรรมข้อปาณาติบาต การฆ่าสัตว์มีโทษมากเพราะ สัตว์ที่ถูกฆ่ามีคุณมาก มีโทษน้อยเพราะสัตว์มีคุณน้อย และขึ้นอยู่ที่กิเลส ความพยายาม ถ้ากิเลสมากความเพียรพยายามมาก ย่อมมีโทษมาก ส่วนตัวยุง ลายเราไม่รู้ว่ามันมีเจตนาอย่างไร แต่เข้าใจว่ายุงลายเพียงต้องการดูดเลือด เท่านั้น มันคงไม่มีเจตนาฆ่าใครๆ เพราะตัวมันเล็ก ถ้ายุงลายมีเพียงความ ต้องการดูดเลือด ไม่คิดฆ่าคน ยุงลายก็ไม่เป็นอกุศลกรรม ส่วนคนที่ฆ่ายุง หรือลูกน้ำ เป็นอกุศลกรรม พระพุทธเจ้าทรงแนะนำสาวกทั้งหลายว่า ไม่ควรฆ่า สัตว์อื่น ไม่ควรเบียดเบียนสัตว์อื่น ควรเจริญเมตตากรุณา มุทิตา อุเบกขา แก่สัตว์ทุกหมู่เหล่า ฯ

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

บาปหรืออกุศลมีหลายระดับ บาปที่จะทำให้ตกนรก หรือ ไปอบายภูมิต้องเป็น บาปที่ครบองค์ เช่น ปาณาติบาต มีองค์ ๕ ถ้าทำครบ ๕ องค์ สัตว์นั้นตาย ก็ เป็นบาปที่สามารถนำเกิดในอบายภูมิได้ ส่วนบาปอีกระดับ เช่น มีเจตนา เบียดเบียน แต่ไม่ทำให้ถึงตาย บาปก็เบากว่ากรณีแรก แต่ถามว่าเป็น บาปหรือ อกุศลไหม ก็ต้องเป็น เป็น แต่บาปนั้นไม่ถึงกับให้นำเกิดในอบายภูมิ (เช่น ในกรณีของยุงที่กัดคน) เราถูกกัดเพราะเรามีกรรมเป็นของๆ ตน จะโทษยุงได้ไง แต่เราฆ่ายุงเรากำลังสร้างเหตุที่ไม่ดี ควรมีเมตตากัน แม้เขาจะไม่เมตตาเรา เพราะประโยชน์ของตน สำคัญที่สุด คือเป็นกุศล ขออนุโมทนาครับ ลองอ่านข้อความในพระไตรปิฎกดูนะ ถ้าเข้าใจก็จะมีเมตตามากขึ้น ธรรมเท่านั้นที่จะ เปลี่ยนนิสัยเราได้

[เล่มที่ 24] พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 436

ข้อความบางตอนจาก ...

อรถกถามัลลิกาสูตร

[๓๔๘] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว จึงได้ตรัสพระคาถานี้ในเวลานั้นว่า บุคคลค้นหาด้วยจิตตลอดทุกทิศ ไม่ได้พบใครซึ่งเป็นที่รัก ยิ่งกว่าตนในที่ ไหนๆ เลย สัตว์ทั้งหลายเหล่าอื่นก็รัก ตนมากเช่นนั้นเหมือนกัน เพราะฉะนั้น ผู้รักตนจึงไม่ควรเบียดเบียนผู้อื่น

[เล่มที่ 43] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๔ - หน้าที่ 66

บุคคลไม่ชื่อว่าเป็นอริยะ เพราะเหตุที่เบียดเบียนสัตว์ บุคคลที่กล่าวว่า เป็นอริยะ เพราะไม่ เบียดเบียนสัตว์ทั้งปวง

ขอเชิญคลิกอ่านที่นี่

ผู้เบียดเบียนย่อมไม่ได้รับความสุขในโลกหน้า [ทัณฑสูตร]

ขอเชิญคลิกอ่านที่นี่

เรื่อง ควรอดทนในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา [ปุณโณวาทสูตร]

ขออนุโมทนา

การรักษาศีล ๕ ข้อ ชื่อว่าให้ความไม่มีเวร ไม่มีภัยกับใคร ถ้าเราสะสมการฆ่า ตั้งแต่สัตว์เล็ก เช่น ยุง มด ต่อไปกิเลสมีกำลังก็จะค่อยๆ ฆ่าสัตว์ใหญ่ขึ้นไปอีก การให้ชีวิตสัตว์ หรือการปล่อยสัตว์ เป็นการเจริญเมตตาค่ะ

มีแหล่งน้ำขนาดไม่ใหญ่มากอยู่ใกล้ๆ ถ้าเราเอาหลักการที่ว่าเลี้ยงปลาให้ปลากินลูกน้ำ เราจะบาปมากไหม หรือใครมีวิธีอะไรดีๆ ก็ช่วยบอกกันด้วยนะ แต่เรื่องยาจุดกันยุงเราทำไม่ได้ เพราะแสบจมูกและไอเหมือนกับแพ้ควันบุหรี่

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

ขึ้นอยู่กับเจตนาเป็นสำคัญว่าบาปหรือไม่บาปครับ ถ้ามีเจตนาโดยปล่อบปลาให้ปลาไป กินลูกน้ำ อย่างนี้มีเจตนาฆ่าโดยให้ผู้อื่นฆ่านั่นเองก็บาปครับ

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

ขอแก้ไขข้อความจากพระไตรปิฎกในความคิดเห็นที่ 3 นะครับ

โดยเปลี่ยนคำว่า "คน" เป็น "ตน" ซึ่งพบว่า พระไตรปิฎกในเว็ปบ้านธัมมะ ก็ผิดเหมือนกันครับ

[เล่มที่ 24] พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 436

ข้อความบางตอนจาก ...

อรรถกถามัลลิกาสูตร

[๓๔๘] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว จึงได้ตรัสพระคาถานี้ในเวลานั้นว่า บุคคลค้นหาด้วยจิตตลอดทุกทิศ ไม่ได้พบใครซึ่งเป็นที่รักยิ่งกว่าตนในที่ ไหนๆ เลย สัตว์ทั้งหลายเหล่าอื่นก็รัก ตนมากเช่นนั้นเหมือนกัน เพราะฉะนั้น ผู้รักตนจึงไม่ควรเบียดเบียนผู้อื่น

ดิฉันก็ประสบปัญหาเรื่องศีล ข้อ 1 เหมือนกัน ที่ต้องรบกับยุง เพราะหน้าที่ต้องรับผิดชอบในการควบคุมโรค ไม่อยากทำเลย แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ เพราะอยู่ในความรับผิดชอบ ถึงไม่ได้ลงมือทำเองแต่ก็รู้เห็น ต้องติดตามและควบคุมการทำงานของลูกน้อง ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน พยายามหาทางหลีกเลี่ยง ถ้าเลี่ยงได้ก็จะไม่ทำ

ขออนุโมทนาครับ