๒๑. อรรถกถา ตีรณัฏฐญาณุทเทส ว่าด้วยตีรณัฏฐญาณ

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค เล่ม ๗ ภาค ๑ - หน้า 92

๒๑. อรรถกถาตีรณัฏฐญาณุทเทส

ว่าด้วย ตีรณัฏฐญาณ

คำว่า ปริญฺาปญฺา - ได้แก่ ปัญญาเป็นเครื่องรู้. จริงอยู่ปัญญานั้น ท่านเรียกว่า ปริญญา เพราะอธิบายด้วย ปริ ศัพท์ มีอรรถว่า ซึมซาบไปรอบ ดังนี้คือ ความรู้ที่ซึมซาบไปด้วยสามารถแห่งสามัญลักษณะมีอนิจลักษณะเป็นต้น หรือด้วยสามารถแห่งการเข้าถึงกิจของตน.

๑. ขุ.ป. ๓๑/๑๑๒.

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค เล่ม ๗ ภาค ๑ - หน้า 93

คำว่า ตีรณฏฺเ าณํ ญาณในอรรถว่าใคร่ครวญ ได้แก่ ญาณมีการเข้าไปใคร่ครวญเป็นสภาวะ หรือมีการพิจารณาเป็นสภาวะ.