๒๒. อรรถกถา ปริจจาคัฏฐญาณุทเทส ว่าด้วยปริจจาคัฏฐญาณ

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค เล่ม ๗ ภาค ๑ - หน้า 93

๒๒. อรรถกถาปริจจาคัฏฐญาณุทเทส

ว่าด้วย ปริจจาคัฏฐญาณ

คำว่า ปหเน ปญฺา - ปัญญาในการละ ความว่า ปัญญาเป็นเครื่องละวิปลาสทั้งหลายมีนิจสัญญาวิปลาสเป็นต้น, หรือธรรมชาติใดย่อมละนิจสัญญาวิปลาสเป็นต้นได้ ฉะนั้น ธรรมชาตินั้น ชื่อว่า ปชหนาปัญญา, อีกอย่างหนึ่ง พระโยคีบุคคลย่อมละนิจสัญญาวิปลาสได้ด้วยญาณนั้น ฉะนั้น ญาณนั้นจึงชื่อว่า ปหานํ าณํ - ญาณเป็นเครื่องละนิจสัญญาวิปลาส,

คำว่า ปริจฺจาคฏฺเ าณํ - ญาณในอรรถว่าสละ ได้แก่ ญาณมีการสละนิจสัญญาวิปลาสเป็นต้น เป็นสภาวะ.