ติณุปปลมาลิยเถราปทานที่ ๒ (๓๔๒) ว่าด้วยผลแห่งการโปรยดอกอุบล ๓ ดอก

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม ๘ ภาค ๒ - หน้า 817

ติณุปปลมาลิยเถราปทานที่ ๒ (๓๔๒)

ว่าด้วยผลแห่งการโปรยดอกอุบล ๓ ดอก

[๓๔๔] ในกาลนั้น เราเป็นวานร อยู่ใกล้ฝั่งแม่น้ำจันทภาคา เราได้เห็นพระพุทธเจ้า ผู้ปราศจากกิเลสธุลี ประทับนั่งอยู่ ณ ระหว่างภูเขา.

ทรงยังทิศทั้งปวงให้สว่างไสว ดังพญารังมีดอกบาน ประกอบด้วยพระลักษณะและอนุพยัญชนะ ครั้นได้เห็นแล้ว มีความปลื้มใจ.

มีจิตเบิกบานโสมนัส มีใจร่าเริงด้วยปีติ ได้โปรยดอก อุบล ๓ ดอก เหนือพระเศียร.

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม ๘ ภาค ๒ - หน้า 818

ครั้นเราบูชาดอกไม้แด่พระพุทธเจ้า พระนามว่า วิปัสสี ผู้แสวงหาคุณใหญ่ เคารพนบนอบแล้ว บ่ายหน้ากลับไปทาง ทิศอุดร.

เมื่อเรากำลังเดินกลับ ด้วยใจอันผ่องใส ตกลงใน ระหว่างภูเขาหิน ถึงความสิ้นชีวิต.

ด้วยกุศลกรรมที่เราทำแล้วนั้น และด้วยการตั้งจิตมั่น เราละกายมนุษย์แล้ว ได้ไปสู่ชั้นดาวดึงส์.

เราได้เสวยรัชสมบัติในเทวโลก ๓๐๐ ครั้ง และได้เป็น พระเจ้าจักรพรรดิ ๕๐๐ ครั้ง.

ในกัปที่ ๙๑ แต่กัปนี้ เราได้บูชาพระพุทธเจ้าด้วยดอกไม้ ใด ด้วยการบูชานั้น เราไม่รู้จักทุคติเลย นี้เป็นผลแห่ง พุทธบูชา.

คุณวิเศษเหล่านี้ คือ ปฏิสัมภิทา ๔ วิโมกข์ ๘ และ อภิญญา ๖ เราทำให้แจ้งชัดแล้ว คำสอนของพระพุทธเจ้า เราได้ทำเสร็จแล้ว ดังนี้.

ทราบว่า ท่านพระตีณุปปลมาลิยเถระได้กล่าวคาถาเหล่านี้ ด้วย ประการฉะนี้แล.

จบตีณุปปลมาลิยเถราปทาน