อุทกทายิกาเถรีอปทานที่ ๑๐ (๑๐) ผลของการถวายน้ํา

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม ๙ ภาค ๑ - หน้า 522

อุทกทายิกาเถรีอปทานที่ ๑๐ (๑๐)

ผลของการถวายน้ำ

[๑๕๐] ดิฉันเป็นหญิงหาบน้ำขายอยู่ใน พระนครพันธุมดี เลี้ยงชีพด้วยการหาบน้ำ เลี้ยง ดูเด็กๆ ก็ด้วยการหาบน้ำนั้น

ก็ดิฉันไม่มีไทยธรรม ดิฉันเข้าไปยังซุ้ม น้ำแล้ว ตั้งน้ำไว้ถวายในบุญเขตอันยอดเยี่ยม

เพราะกรรมที่ได้ทำไว้ดีแล้วนั้น ดิฉันจึง ได้ไปสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ วิมานที่บุญกรรมสร้าง ให้แก่ดิฉันอยู่สวยงาม ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์นั้น ถูกนิรมิตรขึ้นก็เพราะการหาบน้ำ

ก็ครั้งนั้น ดิฉันประเสริฐกว่าพวกนาง อัปสรตั้งพัน ดิฉันครอบงำนางอัปสรเหล่านั้น ทั้งหมดด้วยฐานะ ๑๐ ประการ

ดิฉันได้เป็นพระอัครมเหสีของท้าวสักรินทเทวราช ๕๐ พระองค์ ได้เป็นพระอัครมเหสี ของพระเจ้าจักรพรรดิ ๒๐ พระองค์

ดิฉันท่องเที่ยวอยู่แต่ในสองภพ คือ เทวดาและมนุษย์ ไม่รู้จักทุคติเลย นี้เป็นผลแห่ง การถวายน้ำ.

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม ๙ ภาค ๑ - หน้า 523

บนยอดเขา ยอดไม้ ในอากาศ หรือ พื้นดินก็ตาม ดิฉันต้องการน้ำเมื่อใด ดิฉันย่อม ได้โดยเร็วพลันเมื่อนั้น ทิศที่ไม่มีฝนอยู่ เพราะดิฉันเร่าร้อน กระหายน้ำแล้ว มหาเมฆรู้ความดำริของดิฉันย่อม ยังฝนให้ตก

ในบางครั้งเมื่อดิฉันถูกหมู่ญาตินำเอา ออกไป มหาเมฆได้ยังฝนให้ฝนตกลง ในคราวที่ ดิฉันปรารถนาฝน

ในสรีระของดิฉัน ไม่มีความเร่าร้อน หรือความกระวนกระวายเลย และละออง ธุลีก็ไม่ มีในกายของดิฉัน นี้เป็นผลแห่งการให้น้ำเป็น ทาน

ทุกวันนี้ ดิฉันมีใจบริสุทธิ์ที่ ปราศจากใจ ที่ชั่วช้า มีอาสวะสิ้นไปหมดแล้ว บัดนี้ภพใหม่ ไม่มีอีก

ในกัปที่ ๙๑ แต่กัปนี้ ดิฉันได้ทำกรรม ใด ในกาลนั้น ด้วยกรรมนั้น ดิฉันไม่รู้จักทุคติ เลย นี้เป็นผลแห่งการให้น้ำเป็นทาน

ดิฉันเผากิเลสทั้งหลายหมดแล้ว ... คำสอนของพระพุทธเจ้า ดิฉันได้ทำเสร็จแล้ว.

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน เล่ม ๙ ภาค ๑ - หน้า 524

    ทราบว่า ท่านพระอุทกทายิกาภิกษุณีได้กล่าวคาถาเหล่านั้น ด้วยประการฉะนี้แล.

จบอุทกทายิกาเถรีอปทาน

รวมอปทานที่มีในวรรคนี้ คือ

    ๑. สุเมธาเถรีอปทาน

๒. เมขลทายิกาเถรีอปทาน

๓. มัณฑปทายิกาเถรีปทาน

๔. สังกมนัตถาเถรีอปทาน

๕. นฬมาลิกาเถรีอปทาน

๖. เอกปิณฑปาตทายิกาเถรีอปทาน

๗. กฏัจฉุภิกขาทายิกาเถรีอปทาน

๘. สัตตอุปลทายิกาเถรีอปทาน

๙. ปัญจทีปิกาเถรีอปทาน

๑๐. อุทกทายิกาเถรีอปทาน

และในวรรคนี้ บัณฑิตคำนวณคาถาได้ ๑๓๐ คาถากึ่ง

จบสุเมธารวรรคที่ ๑๐