ความรักทำไมช่างทรมานนัก
ความรักเหตุใด สุข ทุกข์ ปะปนกัน มากเหลือเกิน ในวันนึงๆ เช่น ความรักในครอบครัว พ่อแม่รักลูก ปู่ย่าห่วงหลาน จะคิดสารพัดในสิ่งที่ยังไม่เกิด ด้วยความกังวลและเป็นห่วง เช่น ตอนเด็กๆ จะห้ามไม่ไปทะเลกับใครถ้าไม่ใช่ที่บ้านพาไป เพราะกลัวผมจมน้ำ เมื่อโตขึ้นผมขับรถออกไปช่วงแรกๆ คุณย่าจะกังวลว่าผมจะเกิดอุบัติเหตุ คุณย่าก็จะกังวลบ่อยๆ จิตใจไม่สบาย พ่อแม่ซึ่งรักลูกก็จะอยากใกล้ๆ ลูกตลอด อยากเจอลูกบ่อยๆ อยากกินข้าวกับลูกเรื่อยๆ บางครั้งอาจจะอยากนอนด้วยถึงแม้เราโตแล้ว ไม่อยากนอนแยกห้อง (คล้ายๆ กับติดลูก ผมเดาว่า) พ่อแม่เอง หากลูกไม่ว่างตรงกัน ก็มีความไม่สบายใจเกิด ลูกเอง หรือหลานเองก็กังวลว่าพวกท่านอยากเจอเราบ่อยๆ ...... ก็เกิดความกังวลบ่อยๆ เวลาไปนอกบ้านว่าท่านเป็นห่วง (เว้นเวลาอยู่ต่างประเทศ หรือ ไปเที่ยว เพราะ ทราบกันอยู้แล้วว่าอยู่คนละที่) แต่ก็เป็นชีวิตประจำวันจริงๆ ถึงแม้จะผูกพันธ์มากขนาดไหน แต่ความทุกข์ด้วยความผูกพันธุ์เหมือนจะมากเหลือเกิน ยากที่จะตัดเยื่อใย สายใยกันและกันได้......
เราควรพิจารณาอย่างไรครับ
รบกวนชี้แนะด้วยครับ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ความรัก ความติดข้อง ความผูกพัน เป็นเหตุนำมาซึ่งความทุกข์ แต่ถ้าเป็นเมตตา ความเป็นมิตร ความหวังดีแล้ว ไม่มีทางที่จะทำให้เกิดทุกข์ได้เลย เมื่อเป็นเช่นนี้ ที่พึ่งที่แท้จริง คือ การอบรมเจริญปัญญา อาศัยพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง
กิเลสที่สะสมมามากและยาวนานในสังสารวัฏฏ์ มีโลภะ เป็นต้น จะให้ละคลาย หมดไปโดยเร็วนั้น เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ก็ต้องค่อยๆ สะสมอบรมเจริญปัญญา ต่อไป อาศัยกาลเวลาที่ยาวนาน ปัญญาจะเกื้อกูลให้คุณความดีทั้งหลายเจริญขึ้น ขณะที่ปัญญาเกิด ขณะที่ความดีเกิด อกุศลใดๆ ก็เกิดไม่ได้ จะไม่นำมาซึ่งความทุกข์ความเดือดร้อนเลยแม้แต่น้อย ครับ
...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...
