การบอกบุญ
การบอกบุญ ไม่ค่อยชอบบอกบุญคนอื่นๆ เลย เพราะเคยมีคนบ่นให้ฟังว่ารำคาญพวกที่ชอบเรี่ยไร เลยมีความรู้สึกจะเป็นการรบกวนเขา เพราะฉะนั้นจึงป็นคนชอบทำบุญมากกว่าการบอกบุญคนอื่น คิดว่าถ้าคนที่ต้องการทำบุญเขาคงไม่ต้องให้ใครไปบอกบุญ เขาคงอยากทำของเขาเอง ไม่ทราบว่าคิดผิดหรือเปล่า
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
การบอกบุญย่อมเป็นสิ่งที่ดี แต่ต้องรู้จัก กาลเทศะ และบุคคลที่จะบอกด้วยครับ การที่เราบอกบุญกับคนที่ไม่มีศรัทธาหรือไม่ได้สะสมอุปนิสัยในการให้มานั้น คำพูดนั้นก็กลายเป็นคำพูดชั่วของคนที่ไม่มีศรัทธาหรือไม่มีจาคะ การสละครับ แต่เมื่อบอกบุญกับคนที่มีอุปนิสัยสะสมมาที่จะบริจาค สละและมีศรัทธา คำพูดนั้นก็เป็นคำพูดที่ดี จึงต้องรู้จักบุคคลนั้นพอสมควรที่จะบอกบุญ ต้องไม่ลืมเสมอว่า ธรรมดาปุถุชน ยังมีความตระหนี่อยู่มาก ของบางอย่างที่อยู่ในครอบครอง ย่อมเป็นที่รักของเขา การไปบอกบุญ ถ้าคนไม่สะสมมาก็จะเหมือนขอของที่เขารักไป ย่อมเกิดความไม่ชอบและแตกจากมิตรได้ครับ แต่อย่างไรก็ตาม การบอกบุญด้วยเจตนาที่เป็นกุศลนั้น ย่อมเป็นสิ่งที่ดีเสมอ และก็เป็นประโยชน์กับผู้ที่ได้ร่วมทำกุศลด้วยครับ แต่ต้องรู้จักกาลเทศะและบุคคลเป็นสำคัญ ดังจะขอแสดงข้อความในพระไตรปิฎกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ลองอ่านดูนะ
เชิญคลิกอ่านที่นี่
ให้ทานเองและชวนคนอื่นได้สมบัติ ๒ อย่าง [เรื่องเศรษฐีชื่อพิฬาลปทกะ]
การบอกบุญต้องดูบุคคล ดูว่าเขามีศรัทธาหรือเปล่า เราอาจจะบอกเพื่อนที่สนิทกันจริงๆ หรือบอกกว้างๆ โดยการเขียน ให้เขาอ่านเอง ถ้าเขามีศรัทธาเขาก็ทำเองเพราะว่ากุศลอยู่ที่ใจของแต่ละบุคคลสะสมมาต่างกัน
การบอกบุญผู้อื่นแล้วจะได้บริวารสมบัติ ถ้าเราไม่ปรารถนาสิ่งนั้นแต่เราต้องการความหลุดพ้นอย่างเดียวได้ไหม หรือว่าต้องสะสมบุญทุกประการตามลำดับขั้น ตราบใดที่เราต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่
มีความสุขมากที่ได้อ่าน ขอความอนุเคราะห์คุณแล้วเจอกันขยายความ ถ้อยคำปรารภพาหุสัจจะเป็นถ้อยคำชั่ว แก่ผู้ได้สดับน้อย ขอบคุณค่ะ
ตอบความที่เห็น 11
ควรเจริญกุศลทุกอย่างและเจริญบารมี ๑๐ ที่สำคัญต้องเข้าใจหนทางคือ การเจริญสติปัฏฐาน เพราะบารมี ๑๐ จะขาดปัญญาบารมีไม่ได้ค่ะ
อย่าลืมว่า จิตที่เกิด ขณะทำบุญเพราะเป็นอุปนิสัย มีความรู้สึกเป็นสุขเกิดร่วมด้วย กับ จิตที่เกิด ขณะพะวง ลังเล ในการกระทำ มีสัญญาจำเสียงที่ไม่พอใจเป็นปัจจัยทำให้เกิดความไม่สบายใจ (แม้เพียงเล็กน้อย) ไม่ใช่ขณะจิตเดียวกันนะครับ การที่บุคคลจะทำบุญโดยการให้ทานนั้น ก็ต้องมีเหตุปัจจัยในตัวบุคคลนั้นครับ ว่ามีอุปนิสัยในการให้ทานด้วยศรัทธานำ หรือด้วยศรัทธานำและปัญญาร่วมด้วย หากเป็นผู้ไม่ค่อยมีอุปนิสัยที่จะให้ทาน พอมีผู้มาบอกบุญ เกิศรัทธา (บ้าง) จึงให้ทาน แต่สติที่จะระลึกสภาพจิตที่ผ่องใส ด้วยอำนาจแห่งกุศลไม่เกิด จึงไม่มีความเข้าใจ (ปัญญา) สภาพจิตขณะนั้นได้ ที่หนักไปกว่าเดิมคือ เป็นอำนาจแห่งอกุศลที่เกิดแทน ได้แก่ ความตระหนี่ ความรำคาญ ที่เข้าไปปิดบังสภาพของกุศลจิตจนมิด เมื่อสั่งสมนานๆ เข้าก็เลยทำให้เป็นคนขี้หงุดหงิด ความไม่พอใจก็แสดงออกทางวาจาได้โดยง่าย
ข้อความบางตอนเกี่ยวกับอุปนิสัยในการให้ทาน
เชิญคลิกอ่านที่นี่
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
จากความเห็นที่ 13 พาหุสัจจะ คือ การสดับหรือการฟังมาก ศึกษามากในพระพุทธพจน์หรือคำสอนในพระไตรปิฎก จากกรณีนี้ ถ้าคนที่ฟังน้อย พอใครบอกพูดถึงเรื่องคำสอนในพระไตรปิฎกก็ไม่ชอบเพราะตัวเองฟังมาน้อย และก็ไม่รู้เรื่องราวในพระไตรปิฎกมากจึงไม่ชอบถ้อยคำที่พูดถึง พระธรรมคำสอนที่มากในพระไตรปิฎกครับ เช่น คนที่ไม่ได้ศึกษามาก ฟังมาก ก็บอกว่า ศึกษาทำไม ปฏิบัติเลย พอใครบอกให้ศึกษาฟังให้มากเสียก่อนก็ไม่ชอบ เพราะตนไม่ได้ศึกษาหรือฟังมาก ดังนั้น ถ้อยคำที่พูดถึงการศึกษาหรือฟังมาก จึงเป็นถ้อยคำชั่วของคนที่ไม่ได้ฟังมากครับ ขออนุโมทนา ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์
ขอบพระคุณทุกท่านมากค่ะ ที่ให้ข้อคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ อย่างมากสำหรับตัวดิฉันและคนอื่นๆ จะได้เข้าใจในหลักการปฏิบัติ ที่ถูกต้อง
บอกบุญกับคนที่เหมาะสม ในเวลาที่เหมาะสม ก็จะเป็นบุญของทั้งสองฝ่ายสบายใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย
จะเข้าพรรษาแล้ว เราบอกบุญให้คนที่รู้จักกัน ช่วยทำบุญคนละ ๑ บาท เพื่อซื้อเทียนพรรษามอบให้วัด คงไม่เป็นไรน่ะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ ดูภาพทั้งสองแล้วทำให้จิตสงบมีความสุขค่ะ ขออนุโมทนาที่นำรูปมาลงให้ดู ทำให้คนดูแล้วมีความสุขใจค่ะ
ที่หน่วยงานดิฉันกำลังบอกบุญเจ้าหน้าที่ทั้งหมดร่วมทำบุญทอดผ้าป่า โดยทำตามกำลังศรัทธา เพื่อหาทุนช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ในด้านการศึกษา การทอดผ้าป่าเพื่อนำเงินมาใช้แบบนี้สมควรหรือไม่ เพราะบางคนก็ว่าทำไมไม่ไปทอดผ้าป่าให้ทางวัด ทางคณะกรรมการจัดงานประชุมเห็นชอบว่าควร ที่จะหาทุนช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ในเรื่องการศึกษา เพราะบางคนเงินเดือนน้อย และกำลังเรียนอยู่ คงเดือดร้อนเรื่องเงิน จึงได้จัดผ้าป่าขึ้น จะทอดในปลายเดือนส.ค ๕๐ นี้
