เผลอใจ ... .
การพูดเรื่องของคนอื่นเป็นสิ่งที่ไม่ดี แต่ก็พลาดอีกจนได้ เผลอพูดไปแล้ว ก็มานึกได้ว่าไม่น่าพูดเลย เคยฟังธรรมที่ อ. สุจินต์สอนว่า มีความอดทนที่จะไม่พูดเรื่องไม่ดีของคนอื่นได้ไหม ถ้าทำได้ถือว่าเป็นขันติบารมีแบบนี้แสดงว่า ตอนนั้นเราขาดสติใช่หรือไม่ เพราะถ้าเรามีสติระลึกรู้เราจะไม่พูดเรื่องไม่ดีของคนอื่นไช่หรือไม่
ขณะที่สติเกิดขึ้นจิตเป็นกุศลจิต เป็นโสภณธรรม มีธรรมที่ดีงามเกิดร่วมด้วยขณะที่จิตเป็นกุศลย่อมไม่ว่าร้ายหรือพูดตำหนิผู้อื่นในทางที่ไม่สมควร แต่ขณะที่หลงลืมสติ กายและวาจา ย่อมกระทำและพูดในสิ่งที่ไม่สมควร ฉะนั้นผู้ที่มีสติ ย่อมอดทนอดกลั้นที่จะไม่กระทำหรือพูดในทางที่ไม่สมควร
ถ้าเห็นโทษภัยในอกุศลที่เกิด และล่วงออกมาแล้ว ก็ยังดีกว่า ไม่เคยเห็นอกุศลในตัวเองว่ามากมายและมีพืชเชื้อจะให้เกิดได้ทุกขณะที่หลงลืมสติจริงๆ ทุกขณะในชีวิตประจำวันตั้งแต่ตื่นนอนจนเข้านอน เป็นสนามทดสอบความรู้จากพระธรรมที่ได้ฟังได้ศึกษามาว่ามีสติหรือหลงลืมสติ พลาดเมื่อไร โลภะ ก็มาอยู่เป็นเพื่อนสอง เป็นเพื่อนสนิท ทันทีแน่นอน เกือบทั้งวันทั้งคืน ของทุกคนก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ครับ
