ไม่อยากให้พ่อแม่ฆ่ายุง

การจะห้ามใครไม่ให้ผิดศีลเป็นเรื่องยาก ถ้าบุคคลนั้นไม่เกิดหิริ โอตตัปปะ คือแม้กุศลขั้นต้น คือ ทาน การจะแนะนำให้ผู้อื่นสละสิ่งของให้ทานก็เป็นเรื่องยาก กุศลขั้นศีล ย่อมเป็นเรื่องที่ยากกว่าขั้นทาน เพราะถ้าไม่เห็นโทษของการล่วงศีล ไม่เห็นคุณของการมีกุศลศีล ผู้นั้นย่อมไม่เกิดหิริโอตตัปปะ เมื่อไม่เกิดความละอายความเกรงกลัวต่อบาป การจะวิรัตติงดเว้นจากทุจริตย่อมเกิดขึ้นไม่ได้ ในพระไตรปิฎกกล่าวถึงการกล่าวเรื่องศีลกับคนไม่มีศีล เขาฟังแล้วย่อมไม่ชอบใจแต่ถ้าคุณพ่อคุณแม่มีอุปนิสัยเคยสะสมมาดี ท่านอาจรับฟังก็ได้ ต้องอาศัยกาลเวลาที่จะค่อยๆ พูดถึงพระธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้ว่า การฆ่าสัตว์มีโทษอย่างไร ไม่ใช่ว่าเราจะไปห้ามไม่ให้ท่านฆ่าสัตว์

การเตือนที่ดีที่สุดก็คือการกล่าวธรรมะ ตนเองรักชีวิตฉันใด สัตว์อื่นก็รักชีวิตฉันนั้น จึงไม่ควรเบียดเบียนกัน ควรอบรมเจริญเมตตา พูดถึงคุณของการรักษาศีล และโทษของการล่วงศีล

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

การพูดสิ่งใดต้องรู้จักบุคคลที่จะพูดด้วยกาลเทศะและพิจารณาว่าเป็นประโยชน์หรือเปล่า ขอยกข้อความในพระไตรปิฎกยาวหน่อย แต่อ่านดีมาก อาจเป็นคำตอบของเรื่องนี้ได้ครับ ลองอ่านดูนะ
เชิญคลิกอ่าน ...

ไม่สามารถทำแผ่นดินให้เสมอได้หมด

ขออนุโมทนา อ่านแล้วที่เคยคิดได้ ก็สะกิดใจ ย้ำให้คิดได้อีกดีแท้ ขอบพระคุณมากครับ ต่อให้เยอะกว่านี้ก็อ่านได้ครับ สิ่งที่มีมีประโยชน์ต่อปัญญาอ่านเท่าไร ศึกษาเท่าไรก็ยังไม่พอ แม้แต่พระอรหันต์ท่านก็ยังต้องศึกษาจากพระปัญญาคุณของพระพุทธเจ้าซึ่งมากมายมหาศาลเหลือจะพรรณาจริงๆ

ขออนุโมทนา ในศีลุปนิสสัยของทุกท่าน

ลองถามพ่อแม่สิว่ารักชีวิตไหม ยุงก็เหมือนกัน ถ้าเขาบอกว่ายุงมันไม่มีความคิด ก็ถามว่าถ้ามันคิดไม่ได้จะมากัดเราได้ไง ถ้าเขาพูดไม่รู้เรื่องก็ปล่อย แต่เป็นเราจะทุบเครื่องทิ้ง ซื้อใหม่ก็ทุบอีก ยังไม่ต้องกล่าวถึงอนัตตากับพ่อแม่หรอก ใช้มุ้งแทนก็ได้

ยินดีในกุศลจิตค่ะ