ความดีใจกับเฉยๆ ขณะทำกุศลกำลังจิตไหนแรงกว่า
...กุศลจิตที่เกิดพร้อมความดีใจ สุขใจ ขณะทำบุญแล้วเกิดปลาบปลึ้ม จะมีกำลังแรงกว่า การทำบุญที่มีความเฉยๆ เพราะเฉยๆ เกิดเพราะศรัทธาน้อย กำลังกุศลจึงน้อยตามไปด้วย...ข้อความนี้ถูกหรือผิด..ครับ.... (ผมไม่เห็นด้วยกับช้อความนี้)
......แต่.ผมเคยฟังท่าน อจ.สุจินต์ฯ อธิบายว่า แต่ละคนสะสมมาไม่เท่ากัน เป็นอนัตตาไม่มีตัวเรา มีแต่ รูป จิต เจตสิก จะไปบังคับให้เกิดปิติทุกครั้งไม่ได้ ....จะบอกว่าศรัทธาน้อย ไม่น่าใช่ เช่นแรก ใส่บาตรก็ปิติ ยินดี แต่พอใส่บาตรทุกวันติดต่อกัน เป็นปี และหลายๆ ปี .มันเฉยๆ ไม่เห็นเป็นเราใส่บาตร มีแต่ รูป จิต เจตสิก ทำหน้าที่แล้วก็ เกิด ดับ.....
....รบกวนขอฟังคำอธิบายด้วยครับ..ขอบคุณครับ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
การที่กุศลจะมีกำลัง ต้องพิจารณาหลายปัจจัย ไม่ใช่แค่เวทนา ความรู้สึกอย่างเดียวครับ ซึ่ง โดยสภาพธรรมที่เป็นกุศล จะต้องพิจารณา ใน กุศลที่ประกบอด้วยปัญญา หรือ ไม่ประกอบด้วยปัญญาด้วย เช่น กุศลที่มีปัญญาเกิดร่วมด้วย แม้จะมีความรู้สึกเฉยๆ ย่อมมีกำลังมากกว่ากุศลที่มีความรู้สึกโสมนัส แต่ไม่มีปัญญาเกิดร่วมด้วยครับ และก็ต้องพิจารณาลึกลงไปอีก กุศลที่ประกอบด้วยปัญญา ปัญญาก็มีความแตกต่างกัน ตามระดับของปัญญาอีก ปัญญาขั้นการฟัง ขั้นคิด ขั้นเชื่อกรรม ผลของกรรม ขั้นวิปัสสนาญาณ กำลังของกุศลก็ต่างกันไปอีก แต่เมื่อเป็นกุศลประเภทเดียวกัน ปัญญาเสมอกัน เป็นต้น ความรู้สึกโสมนัส ย่อมมีกำลังมากกว่า ความรู้สึกเฉยๆ ครับ พระธรรมเป็นเรื่องละเอียดจะต้องพิจารณาหลายปัจจัย ขออนุโมทนาครับ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
เจริญกุศล ไม่ใช่เพื่อจะได้ความปลาบปลื้ม และ ไม่ใช่เพื่อหวังผลของกุศล แต่เพื่อขัดเกลาละคลายกิเลสของตนเอง และ ที่ประเสริฐที่สุด คือ เข้าใจความเป็นจริงของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏว่าเป็นธรรม ไม่ใช่เรา แม้ขณะที่เจริญกุศล ก็เป็นธรรม ไม่ใช่เรา ครับ
…ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...
