การวางเฉย

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ที่ถูก คือ ไม่เป็นอกุศล ไม่ตกไปทางฝ่ายอกุศล ที่จะเข้าใจตรงตามความเป็นจริง ก็ต้องเป็นกิจหน้าที่ของปัญญาความเข้าใจถูกเห็นถูก เท่านั้น

คนที่แสดงกิริยาท่าทาง คำพูด เพื่อระบายอารมณ์ใส่เรา นั่น เป็นอกุศลของเขา ไม่ใช่ของเรา ผู้ที่มีอกุศล เป็นบุคคลผู้น่าสงสาร เพราะเขากำลังสะสมเหตุที่ไม่ดีให้กับตัวเขาเอง ซึ่งจะสะสมเป็นโทษต่อไปอีก ถ้าเราอดทนได้ ไม่โต้ตอบ ไม่โกรธตอบ ให้อภัยคนที่มีกิเลสด้วยกัน ขณะนั้น ก็เป็นกุศลของเรา เป็นสภาพธรรมฝ่ายดีที่เกิดขึ้นทำกิจหน้าที่ แต่ถ้าเราโกรธ แม้เพียงนิดเดียว เราก็ไม่ดีเหมือนกับคนที่มาทำไม่ดีกับเราแล้ว

ธรรม ไม่พ้นจากชีวิตประจำวันเลย อกุศล ก็เป็นธรรม กุศล ก็เป็นธรรม เพราะมีจริงๆ เมื่อสะสมความเข้าใจถูกเห็นถูก คือ ปัญญา จากการได้อาศัยพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง ก็จะคอยอุปการะเกื้อกูล ให้น้อมไปในทางฝ่ายที่ดีมากขึ้น ขัดเกลาความไม่ดีไปทีละเล็กทีละน้อย ปัญญา จะไม่พาไปโกรธใคร จะไม่พาไปทำในสิ่งผิดเลยแม้แต่น้อย ดังนั้น ที่พึ่งสำหรับชีวิต ก็คือ การได้พึ่งพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแสดงไว้ดีแล้ว ด้วยการตั้งใจศึกษาด้วยความเคารพ ค่อยๆ สะสมความเข้าใจถูกเห็นถูกไปทีละเล็กทีละน้อย ครับ

...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาในกุศลค่ะ