การเกิดมาเป็นผู้มี โลภะ โทสะ โมหะ มากหรือน้อย เป็นผลจากอะไรครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

โลภะ โทสะ โมหะ เป็นอกุศลธรรม ไม่ใช่วิบาก ไม่ใช่ผลของกรรมแต่อย่างใด แต่ละคนก็เคยเกิดมาแล้วนับชาติไม่ถ้วน สิ่งที่เคยสะสมไว้ ทั้งดี และไม่ดี ไม้ได้สูญหายไปไหนเลย สะสมสืบต่ออยู่ในจิตทุกขณะ ดังนั้น จากประเด็นคำถามก็พิจารณาได้ว่า ส่วนหนึ่ง เป็นผลมาจากการสะสมในอดีต และ ส่วนหนึ่งซึ่งสำคัญมาก คือ การสะสม ในปัจจุบัน ถ้าได้เสพคุ้นกับสิ่งที่ไม่ดี บ่อยๆ เนืองๆ เหินห่างจากการฟังพระธรรม ก็ย่อมทำให้สะสมสิ่งที่ไม่ดี มี โลภะ เป็นต้น เพิ่มมากขึ้น ในทางตรงกันข้าม ถ้าได้คบบัณฑิต ได้ฟังพระธรรมศึกษาพระธรรม อบรมเจริญปัญญา ไม่ประมาทในการสะสมความดีทุกประการ ก็เป็นการได้สะสมเหตุใหม่ ที่ดี สะสมเป็นที่พึ่งต่อไป ซึ่งเป็นสภาพธรรมที่จะขัดเกลาละคลายสิ่งที่ไม่ดีเหล่านั้นได้

เพราะฉะนั้นแล้ว ชีวิตประจำวัน จึงสำคัญมาก ควรอย่างยิ่งที่จะได้เห็นประโยชน์ของการได้ฟังพระธรรมศึกษาพระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง ค่อยๆ สะสมความเข้าใจถูกเห็นถูกไปทีละเล็กทีละน้อย นี้แหละคือ ที่พึ่งที่แท้จริงสำหรับชีวิต ที่จะค่อยๆ ขัดเกลาสิ่งที่ไม่ดีที่ตนเองได้สะมาอย่างมากและยาวนานในสังสารวัฏฏ์ ครับ

...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ....

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาในกุศลค่ะ

ขอบพระคุณท่านผู้รู้อย่างยิ่งครับ อนุโมทนาครับ

ผลของกรรม คือ ขณะที่เห็นดีหรือไม่ดี ขณะที่ได้ยินเสียงดีหรือไม่ดี ขณะที่ได้กลิ่นดีหรือไม่ดี ขณะที่ลิ้มรสดีหรือไม่ดี ขณะที่กระทบสัมผัสดีหรือไม่ดี เป็นต้น ส่วนทางใจ ชอบ หรือ ไม่ชอบ ไม่ใช่ผลของกรรม แต่เป็นกิเลสที่สะสมมาค่ะ