ขออนุญาตถามนะครับ อย่างนี้เป็นการผิดศีลมุสาวาทแล้วใช่ไหมครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ ๑๙๑

มุสาวาทนั้น มีองค์ ๔ คือ

๑. อตถํ วตฺถุ เรื่องไม่แท้

๒. วิสํวาทนจิตฺตํ จิตคิดจะพูดให้คลาดเคลื่อน

๓. ตชฺโช วายาโม ความพยายามเกิดจากจิตคิดจะพูดให้คลาดเคลื่อนนั้น

๔. ปรสฺส ตทตฺถวิชานนํ คนอื่นรู้เรื่องนั้น

ถ้าพูดผิดคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง ก็ย่อมไม่พ้นจากมุสาวาท แม้ว่าจะเล็กน้อยเพียงใด ไม่ได้หักรานประโยชน์ใคร ก็เป็นการกล่าวเท็จอยู่นั่นเอง ในความเป็นจริงแล้ว คำจริง น่าจะพูดง่ายกว่า ไม่ต้องไปหาเรื่องมาโกหก และอีกอย่าง การพูดคำจริง ย่อมไม่เป็นเหตุให้เกิดความเดือดร้อนใจในภายหลังเลย เราไม่อาจจะไปเปลี่ยนความประพฤติของคนอื่นได้ แต่เราสามารถที่จะเป็นมิตร หวังดีต่อผู้อื่นได้ทุกเมื่อ พูดคำจริง ประกอบด้วยเหตุด้วยผล ด้วยความหวังดี ปรารถนาต่อผู้อื่น ย่อมเป็นประโยชน์กว่าการที่จะพูดโกหก

อีกอย่างหนึ่ง จุดประสงค์ของการรักษาอุโปสถศีล ไม่ใช่เพื่อต้องการบุญหรืออยากได้บุญ และไม่ใช่รักษาศีล แบบนับข้อ แต่ต้องเป็นไปเพื่อการขัดเกลากิเลสของตนเองเท่านั้น ครับ

...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...

ขออนุโมทนาครับ

ธรรมะสวัสดีครับ

กระผมเองก็มีคำถามเรื่องศีลข้อ 4 เพราะวิเคราะห์องค์รวมทั้ง 4 เองไม่ได้ในกรณีนี้จึงขอผู้รู้ช่วยตอบหน่อยครับ เรื่องมีอยู่ว่า กระผมสั่งซื้อของทางออนไลน์ ราคาเต็มมันอยู่ที่ 2,700 ฿ แต่ช่วงที่ผมซื้อมามันลดราคาอยู่ที่ 2,300 ฿ มีคนถามว่าซื้อมามูลค่าเท่าไร ผมก็ตอบราคาเต็มของสินค้าไป คือ "เกือบสามพัน" (2,700฿) ในตอนที่ตอบไปนั้นไม่ได้เจตนาที่จะผิดศีล เพียงแต่ตอนนั้นไม่พอใจคนถาม มันจึงใจร้อนและลังเลใจว่าจะตอบแบบไหน แล้วตนเองก็พูดตอบขึ้นมาอย่างนั้นไปเลย โดยระหว่างพูดออกไปนั้น กำหนดสติไม่ทันจึงไม่รู้ว่าขณะนั้นจิตมันอยู่ในสภาวะใดมารับรู้สติตัวปลายได้ก็หลังจากที่พูดโพล่งไปด้วยความหงุดหงิดแล้วครับ

กระผมจึงขอผู้รู้ช่วยวิเคราะห์และตัดสินในส่วนของศีลตรงนี้ว่าศีลขาดหรือด่างพร้อยหรือเปล่าครับ

ขอบคุณมากครับ

เรียน ความคิดเห็นที่ ๓ ครับ

ไม่ได้ล่วงศีลข้อ ๔ เพราะไม่ได้มีเจตนาที่จะกล่าวให้คลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง แต่ก็พูดไปด้วยความไม่พอใจ ซึ่งก็ไม่พ้นจากอกุศลเลย อกุศล เกิดบ่อยมากจริงๆ ครับ

ขออนุโมทนาครับ