จำอะไรไม่ได้ ความจริงจำแล้ว
ถ. (ไม่ได้ยิน)
สุ. จำอะไรไม่ได้ ความจริงจำแล้วทีละนิดทีละหน่อย ก็เลยรู้สึกว่าน้อย จนกระทั่งบางครั้งจำไม่ได้ แต่ความจริงในขณะที่เห็น มีสภาพนามธรรมชนิดหนึ่งซึ่งเกิดพร้อมกับจิต จำอารมณ์ที่ปรากฏในขณะนั้น พอถึงทางหู ขณะที่จำได้ ไม่ใช่รูป รูปเย็น รูปร้อน รูปอ่อน รูปแข็ง รูปไหว รูปตึง แต่ว่าสภาพที่จำได้นั้นเป็นนามธรรมชนิดหนึ่ง ไม่ใช่ตัวตน ไม่ได้จำได้ตลอดเวลา จำทางหูก็ดับไป ในขณะนั้นมีสติเกิดขึ้นระลึกรู้ว่า ที่จำนั้นก็เป็นนามธรรมชนิดหนึ่ง แล้วก็หมด ไม่ได้จำอยู่ตลอดเวลา มีนามอื่นรูปอื่นต่อไป ที่นึกนั้นเป็นนามธรรม มีสติระลึกรู้ลักษณะของนามและรูปอะไรก็ได้ ขณะไหนก็ได้ ที่ไหนก็ได้ ทุกอย่างตามปกติ ไม่ว่าจะนั่ง จะนอน จะยืน จะเดิน จะพูด จะคิด จะยิ้ม จะขับรถ ท่านก็เป็นผู้เจริญสติรู้ลักษณะของนามและรูปมากขึ้น จนกระทั่งหมดความสงสัยในลักษณะของนามและรูป
ที่มา และ อ่านเพิ่มเติม ...