จะบรรลุประโยชน์สูงสุดได้อย่างไร [กิงสีลสูตรที่ ๙]

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖ - หน้าที่ 273

กิงสีลสูตรที่ ๙ว่าด้วยบรรลุประโยชน์สูงสุดด้วยปกติอย่างไร ท่านพระสารีบุตรทูลถามด้วยคาถาว่า [๓๒๖] นรชนพึงมีปกติอย่างไร มี ความประพฤติอย่างไร พึงพอกพูนกรรม เป็นไฉน จึงจะเป็นผู้ดำรงอยู่โดยชอบ และพึงบรรลุถึงประโยชน์อันสูงสุดได้ พระเจ้าข้า. พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบว่า นรชนพึงเป็นผู้ประพฤติอ่อนน้อม ต่อบุคคลผู้เจริญ ไม่ริษยา และเมื่อไปหาครู ก็พึงบุคคลผู้เจริญ ไม่ริษยา และเมื่อไปหาครู ที่ครูกล่าวแล้ว พึงฟังสุภาษิตโดยเคารพ. พึงไปหาครูผู้นั่งอยู่ในเสนาสนะของ ตนตามกาล ทำมานะดุจเสาให้พินาศ พึง ประพฤติอ่อนน้อม พึงระลึกถึงเนื้อความ แห่งภาษิต ธรรมคือบาลี ศีล พรหมจรรย์ และพึงประพฤติโดยเอื้อเฟื้อด้วยดี. นรชนมีธรรมเป็นที่มายินดี ยินดี แล้วในธรรม ตั้งอยู่ในธรรม รู้จักวินิจฉัย ธรรม ไม่พึงประพฤติถ้อยคำที่ประทุษร้าย ธรรมเลย พึงให้กาลสิ้นไปด้วยภาษิตที่แท้. นรชนละความรื่นเริง การพูดกระ- ซิบ ความร่ำไร ความประทุษร้าย ความ หลอกลวงที่ทำด้วยมารยา ความยินดี ความ ถือตัว ความแข่งดี ความหยาบคาย และ ความหมกมุ่นด้วยกิเลสดุจน้ำฝาด พึงเป็นผู้ ปราศจากความมัวเมา ดำรงในนั้น เที่ยวไป. นรชนเป็นนี้ รู้แจ่งสุภาษิตที่เป็น สาระ รู้แจ้งสูตรและสมาธิที่เป็นสาระ ปัญญาและสุตะ ย่อมไม่เจริญแก่นรชนผู้เป็น คนผลุนผลัน เป็นคนประมาท. ส่วนนรชนเหล่าใด ยินดีแล้วใน ธรรมที่พระอริยเจ้าประกาศแล้ว นรชน เหล่านั้น เป็นผู้ประเสริฐ ว่าสัตว์ที่เหลือด้วย วาจา ด้วยใจ และการงาน นรชนเหล่านั้น ดำรงอยู่ด้วยดีแล้วในสันติ โสรัจจะ และ สมาธิ ได้บรรลุถึงธรรมอันเป็นสาระแห่งสติ และปัญญา. จบกิงสีลสูตรที่ ๙