ห้องปฏิบัติธรรม
เทศกาลทางพุทธศาสนา เมื่อมีวันหยุดหลายวัน ก็จะชัดชวนกันไปปฏิบัติธรรม ตามสำนักต่างๆ ก็ถามว่าได้อะไรบ้าง คำตอบคือ สงบ ไม่วุ่นวาย เห็นนิติต่างๆ บางรายก็บอกว่า ดีนะ แต่พอกลับถึงบ้าน ได้ยินคำพูดไม่ถูกหู ก็โกรธ บันดาลโทสะ สิ่งที่ไปปฎิบัติมาหลายวัน หายหมด ก็อดถามไม่ได้ว่า ระลึกอะไรได้บ้าง ตอบไม่ได้ ไม่ได้เฉลียวใจสักนิดเดียวว่า ห้องปฎิบัติธรรม ก็คือ ทวารทั้ง ๖ นั้นแหละ เพียงแค่มีอะไรมากระทบ และไม่กระเทือน สติก็เกิดแล้ว นี่ไม่ใช่หรือการปฎิบัติธรรม อาจารย์สุจินต์ พูดอยู่เสมอ ว่าการศึกษาพระธรรมเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ต้องฟังก่อน แล้วค่อยปฏิบัติ
ความเห็นหนึ่งจากกระดานสนทนา
ธรรมะเป็นเรื่องที่ทุกๆ ท่านจะค่อยๆ ฟังไป ศึกษาไป พิจารณาไปตามปกติในสภาพที่เป็นชีวิตจริงๆ เพราะยังไม่สามารถที่จะดับกิเลส โลภะ โทสะ โมหะ ฯลฯ ซึ่งหลายคนอยากจะดับให้หมดเสียเหลือเกิน แต่จะต้องรู้ว่ากิเลสจะดับได้ก็ต่อเมื่อโลกุตตรมัคคจิตเกิดขึ้นดับสักกายทิฏฐิ คือการยึดถือสภาพธรรมว่าเป็นตัวตน สัตว์ บุคคล ทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ เป็นพระอริยบุคคลขั้นพระโสดาบันก่อน แล้วปัญญาจึงจะเจริญขึ้นจนรู้แจ้งอริยสัจธรรมเป็นพระสกทาคามี พระอนาคามี พระอรหันต์ ตามลำดับ ฉะนั้น จึงจะต้องอบรมเจริญปัญญาไม่ใช่มุ่งหน้ารีบร้อนที่จะไปปฏิบัติเป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี โดยไม่เข้าใจเหตุปัจจัยว่า สติที่เป็นสัมมาสติซึ่งเป็นมรรคมีองค์ ๘ นั้นจะเกิดได้เมื่อศึกษาเข้าใจลักษณะของสภาพธรรมที่ปรากฏทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ จริงๆ เสียก่อน แล้วสัมมาสติจึงจะเกิดระลึกได้ และปัญญาเริ่มศึกษาพิจารณาจนประจักษ์แจ้งลักษณะของสภาพธรรม ตามปกติตามความเป็นจริงในชีวิตประจำวัน
ที่ชวนกันไปปฏิบัตินี่ แท้จริงไม่ใช่เพราะเพื่อนชวนอย่างเดียวครับ แต่ยังมีเพื่อนที่ยิ่งกว่าเพื่อนอีกตัวหนึ่ง ตัวนี้มีลักษณะมืดๆ ดำๆ แต่กลับสนิทชิดเชื้อกับเรามาก คอยกรอกหูให้ไปทำอย่างนั้นอย่างนี้ด้วยความอยาก ด้วยความหวัง ซึ่งจะเป็นอะไรไป ไม่ได้นอกจาก โลภะเพื่อนที่รู้ใจ อยู่กับเราแทบทุกขณะในสังสารวัฏฏ์ บางทีเพื่อนตัวนี้ เค้าก็ชวนเพื่อนอีกตัวหนึ่งมาร่วมขบวนด้วย ชื่อว่า โมหะ สองกำลังนี้ประสานกัน เมื่อไร ความร้ายกาจก็ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก
ถ้าไม่ค่อยๆ ศึกษาให้รู้จริง รู้ชัด แล้วจึงค่อยปฏิบัติ เพื่อนตัวดำๆ ตัวอื่นๆ นอกจากสองตัวนี้ ก็พร้อมจะยกโขยงกันมาทำให้เราไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่นอนครับ
