ละความหวังผล
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ผู้ที่ศึกษาธรรมะแล้วก็มีความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้อง จะไม่ฟังธรรมะแล้วก็หวังผลอะไร แต่ศึกษาเพื่อละความไม่รู้ เป็นความรู้ความเข้าใจในสิ่งที่มีจริง ที่กำลังปรากฏตามที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแสดง
รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นต้องเป็นไปตามเหตุตามปัจจัย ไม่ได้เป็นไปตามความหวังของใครเลย เมื่อรู้อย่างนี้ก็ละความหวัง และละความไม่รู้ในสิ่งที่ปรากฏ ... เชิญคลิกชม ...
รายการบ้านธัมมะ 2 เมษายน 2565 เรื่อง ละความหวังผล
กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ด้วยความเคารพยิ่ง
ยินดีในความดีของทุกท่านค่ะ
ความเข้าใจธรรมะที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธะเจ้าทรงแสดงความเป็นจริงของธรรมะโดยละเอียด ไม่มีในคำสอนอื่นที่จะกล่าวถึง ความไม่รู้ ซึ่งเป็นหัวหน้าแห่งการเกิดขึ้น แห่งการถึงพร้อมของอกุศลธรรม
เมื่อกล่าวถึงอวิชชาด้วยคำแปลก็รู้ว่าเป็นความไม่รู้ ถ้าเป็นผู้ที่ศึกษาเพิ่มขึ้นก็รู้ว่าไม่รู้ในอะไร ... ก็คือไม่รู้ในอริยสัจจะทั้งสี่ แต่ก็ยังไม่รู้จักอวิชชาอยู่ดี
จะเข้าใจความเป็นธรรมะสิ่งที่มีจริงเดี๋ยวนี้ ซึ่งมีความไม่รู้ที่เกิดขึ้นเป็นปกติในชีวิตประจำวันได้อย่างไร ... ฟังพระธรรม ... เคยมีความรู้สึกบ้างไหม ... เหมือนเฝ้าเฉพาะพระพักตร์และผู้ที่กำลังตรัสเป็นใคร?
เพราะฉะนั้นจะเข้าใจคำที่พระองค์ตรัส เพราะไม่รู้อะไรในสัจธรรม พูดเลยแต่ก็ยังไม่รู้สักคำ เพราะว่าพระองค์ทรงเป็นใคร ขาดการที่จะเคารพบูชาอย่างสูงไม่ได้.. เพราะเหตุว่าทุกคำนี้ไม่เคยเข้าใจเลย เช่น "อวิชชา" คำเดียว เพราะฉะนั้นต้องศึกษาทำทีละคำ
คนทั่วไปรู้ว่า วิชาคือความเข้าใจความรู้ และอะคือไม่ใช่ความรู้ ไม่ใช่วิชา ... และอยู่ไหน ... คืออะไร?
พระองค์ทรงแสดงพระธรรม ... เคยคิดบ้างไหมว่า เดี๋ยวนี้เป็นธรรมะทั้งหมด เพราะฉะนั้นทุกครั้งกล่าวถึงสิ่งที่กำลังมีเดี๋ยวนี้เองไม่ต้องไปค้นคว้าหาที่ไหนเลย เพราะฉะนั้นไม่รู้อะไร ... เดี๋ยวนี้มีอะไร เพราะฉะนั้นไม่รู้อะไรที่มีเดี๋ยวนี้
หรือว่ารู้ก่อนฟังพระธรรม แต่ถ้าไม่เคยฟัง ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย เพียงแค่เดี๋ยวนี้ไม่รู้อะไรก็หาไม่เจอแล้ว ... ไม่รู้สักคำ เพราะฉะนั้นเหมือนเฝ้าพระองค์เฉพาะพระพักตร์ ทุกคำมาจากการที่ได้ทรงตรัสรู้ แม้แต่ "ไม่รู้" ก่อนนั้นไม่มีใครรู้เลยว่า ไม่รู้อะไร
ต้องเข้าใจทุกคำจริงๆ ลึกซึ้งและไม่ประมาท ไม่เผิน เราเป็นใครต้องสำนึกอยู่ตลอดเวลาว่า เราเป็นใคร ไม่ใช่พูดตามได้หมด ไม่รู้อริยสัจจธรรมแปลว่าไม่รู้อะไร ... ใช่ไหม? ต้องไตร่ตรองทุกคำ เดี๋ยวนี้มีอะไร ก็ไม่รู้อีกแล้ว ไม่รู้เดี๋ยวนี้ คือ ไม่รู้ความจริงของสิ่งที่มีเดี๋ยวนี้ว่าเป็นอะไร
เพราะฉะนั้นทุกคำละเอียดมาก จากการที่ได้ยินคำของพระองค์แต่ละคำ ... แต่ละคำ ... แต่ละคำ สะสมที่จะค่อยๆ เข้าใจคำนั้นสืบต่อในจิตทุกขณะ ถ่ายทอดสืบต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะค่อยๆ มีความเข้าใจว่า เดี๋ยวนี้รู้อะไร ... รู้ไหม? ... ไม่รู้!! ... เดี๋ยวนี้ก็ไม่รู้อะไร!!!
ฟังมาแล้วจนกระทั่งสามารถเข้าใจและตอบได้ว่า เดี๋ยวนี้ก็ไม่รู้สิ่งที่กำลังปรากฏ ... จะไปรู้อะไรอื่นนอกจากเดี๋ยวนี้มีสิ่งที่กำลังปรากฏ ... แล้วใครรู้บ้าง? นี่คือการไตร่ตรอง มั่นคง ไม่เผิน เริ่มรู้จักพระคุณสูงยิ่งประมาณไม่ได้เลยของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งทำให้สิ่งที่ถูกปกปิดไว้นานแสนนานในสังสารวัฏฏ์นี่นานแค่ไหน? ทุกขณะ ทุกสิ่งที่มีทุกชาติ ไม่รู้เลย!!! หรือใครรู้?
เพราะฉะนั้นฟังพระธรรมต้องเคารพสูงสุด ประโยชน์สูงสุดที่ได้เข้าใจความจริงก็คือว่า เห็นว่าคนอื่นก็ควรที่จะได้เข้าใจความจริงนี้ด้วย เพราะเป็นประโยชน์สูงสุดสำหรับทุกชีวิตในสังสารวัฏฏ์ หาค่าเปรียบไม่ได้เลย
ไม่ประมาทในความไม่รู้ที่ได้สะสมมาอย่างเนิ่นนานจริงๆ ไม่รู้ในทุกสิ่งทุกอย่างที่มีจริงที่กำลังปรากฏ จึงต้องศึกษาในพระธรรมที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงตรัสรู้และทรงแสดงด้วยความเคารพจริงๆ คือ ศึกษาเพื่อเข้าใจ เพื่อละ ไม่ได้เพื่อหวังผลอะไรเลยทั้งสิ้น
แต่การที่จะละความหวังก็ไม่ง่ายเพราะว่าต้องละความหวังตั้งแต่รากฐานของความหวังเลย ... นั่นคือความไม่รู้ เพราะฉะนั้นจุดประสงค์ของการศึกษาธรรมะทั้งหมดที่ถูกต้อง คือ การละความไม่รู้นั่นเอง
แต่ละคำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าต้องเป็นที่เคารพสูงสุด ที่จะไม่ประมาทที่จะรู้ว่า ฟังเท่าไหร่ เข้าใจแค่ไหน เทียบกับที่พระองค์ได้ทรงแสดงความจริง 45 พรรษาโดยละเอียดยิ่ง โดยประการทั้งปวง ให้ผู้ที่ไม่รู้ค่อยๆ ละความไม่รู้
