ณ กาลครั้งหนึ่ง ที่ซาบซึ้งในหทัย [ตอน] ไหนล่ะ? ความเข้าใจ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

อันเนื่องมาจากการที่ได้ติดตามรับฟังการถ่ายทอดสดการ "สนทนาปัญหาธรรม" ออนไลน์ ประจำวันอังคารที่ ๒๒ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ แล้วรู้สึกมีความประทับใจ มีความซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง ในความการสนทนาของท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่ยิ่งนับวันที่ได้ฟัง นับปีที่ได้ฟัง ยิ่งรู้สึกได้ ยิ่งตอกย้ำได้ ถึงความเมตตาอันไม่มีประมาณของท่านอาจารย์ ที่มีต่อทุกๆ คน โดยเสมอภาคกัน ย้ำว่า โดยเสมอภาคกัน!! ดังตัวอย่างบางตอนจากการสนทนาในวันนี้ ที่จะขออนุญาตยกมา เพื่อประโยชน์อย่างยิ่งที่จะได้พิจารณา ในความละเอียดลึกซึ้งอย่างยิ่ง ยากที่จะหาผู้ใดกล่าวได้ ในสมัย ดังนี้

อ.คำปั่น : (นาทีที่ ๓๖.๕๖) กราบเท้าท่านอาจารย์ครับ ก็ได้ฟังตั้งแต่ต้น ในวันนี้ก็เป็นการสนทนาที่ เป็นประโยชน์ เกื้อกูลอย่างยิ่ง ก็ได้เห็นถึงพระมหากรุณาคุณของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่พระองค์ทรงแสดงพระธรรม ก็ เพื่อประโยชน์เกื้อกูล สำหรับผู้ฟังจริงๆ ให้ได้เห็นโทษของอกุศล ให้เห็นโทษของความไม่ดี

แล้วก็ได้ฟังที่ท่านอาจารย์ได้กล่าวถึง ระหว่างการให้อภัย กับ ไม่ให้อภัย ก็มีความต่างกัน แล้วก็ยังได้ฟังความละเอียดที่ท่านอาจารย์ได้กล่าวอีกว่า แม้ให้อภัยแล้ว ก็ไม่ใช่เพียงแค่ให้อภัย ไม่ใช่เพียงแค่ยกโทษให้ แต่ก็ยังเป็นผู้ที่ประพฤติเกื้อกูลผู้นั้นอีก ให้ได้เห็นถึงโทษของตัวเอง เพื่อที่จะได้มีการสำรวมระวัง มีการที่จะประพฤติขัดเกลา นี้เป็นข้อความที่ซาบซึ้งอย่างยิ่ง ให้เห็นถึงความประพฤติที่เป็นประโยชน์ เกื้อกูลให้ถึงที่สุด!! กราบเท้าท่านอาจารย์ในการที่จะแสดงต่อไปอีกนิดหนึ่งว่า อย่างไรจึงจะเป็นการได้ชี้ให้เห็นโทษของผู้นั้นจริงๆ เพื่อประโยชน์ของผู้นั้น ที่จะได้เห็นโทษของตัวเอง ตามความเป็นจริง ครับ ท่านอาจารย์ครับ

ท่านอาจารย์ : คงไม่ต้องไปนั่งจาระไนบอกเขา ใช่ไหม? แต่เขาต้องรู้ด้วยตัวเอง ไม่ว่าใครจะไปพูดอะไรสักเท่าไหร่ก็ตาม "ไม่เข้าถึงใจ ก็ไร้ประโยชน์" เพราะใจของแต่ละคน หนาแน่นไปด้วยอกุศลปานใด ใครจะรู้

แต่พระธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเท่านั้น เป็นปาฏิหาริย์ เคารพใครล่ะ? นอกจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า สูงสุด ในสังสารวัฏ!! เพราะว่ากล่าวถึงความจริงของสิ่งที่มีจริงทุกขณะ ทุกแง่ ทุกมุม เพื่อให้คนที่ สามารถที่จะมีปัญญาแม้เพียงเล็กน้อย ได้เห็นว่า ประเสริฐสุด ไม่มีอะไรจะเปรียบได้เลยทั้งสิ้น!!

เพราะฉะนั้น "ไม่มีคำของเราเอง" จะไปบอกเขา ว่า คุณต้องทำอย่างนี้ คุณต้องทำอย่างนั้น คุณต้องแก้อย่างนี้ คุณต้องอะไร ไม่มีความหมายเลย ไร้ประโยชน์!!

ต้องเป็นคำที่เขาฟัง ไตร่ตรองในความลึกซึ้ง ซึ่งไม่มีใครสามารถที่จะชี้ความละเอียดว่า โทษแม้นิดเดียวนี่ รู้ไหม? ว่ามันจะต่อไปใหญ่แค่ไหน? มหาศาลแค่ไหน? ตกนรกอเวจี โลกันตนรก นานเท่านาน มาจากนิดหนึ่ง ใช่ไหม? ค่อยๆ เพิ่มขึ้น ค่อยๆ เพิ่มขึ้น ค่อยๆ มากขึ้น น่ากลัวไหม?

แล้วใครจะฉุดออกมาได้!! ถ้าไม่ใช่คำของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ให้เห็นโทษ ให้เห็นโทษ เมื่อไตร่ตรอง!! ไม่ใช่เราไปนั่งบอกเขาหมด จิตมีเท่าไหร่ เจตสิกมีเท่าไหร่ ไม่คิดเลย .. ได้แต่ฟัง..แล้วก็..ตาม ... ไหนล่ะ? ความเข้าใจ

เพราะฉะนั้น จะต้องเป็นผู้ที่เห็นประโยชน์ จริงๆ เราไม่ได้สามารถไปบอกใครได้เลย ว่าให้เขาประพฤติอย่างนั้น ให้ทำอย่างนี้ ให้พูดอย่างนั้น แต่ว่า พระธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง เท่านั้น!! ที่เป็นที่พึ่ง สูงสุด ที่จะแก้นิสัย ทีละเล็ก ทีละน้อย แก้ทีเดียวฮวบฮาบ คงไม่ได้!!

แต่ว่า จะมีความเป็นเพื่อน พอที่จะ ประคับ ประคอง ไปไหม? เมื่อเขาต้องการ เท่านั้น!! แต่ว่า ถ้าไม่มีใครต้องการ เสียเวลาค่ะ ไร้ประโยชน์ ทำอย่างอื่น มีประโยชน์กว่า แต่ไม่ได้หมดความหวังดี แต่หวังดีในสถานใดที่จะเป็นประโยชน์กับเขา

ต้องเป็นผู้ที่เข้าใจถูกต้อง ว่าการที่จะให้แต่ละคน เป็นผู้ที่เห็นโทษของอกุศล แล้วก็เห็นประโยชน์ของกุศล ไม่ใช่ว่าไปบอก หรือไปทำอะไรทั้งสิ้น!! แต่ดู แล้วก็รู้ว่า สามารถจะช่วยได้เมื่อไหร่ แก้ไขได้เมื่อไหร่ ยังไม่ถึงเวลาเมื่อไหร่ นี่ก็เป็นเรื่องที่ สามารถที่จะทำให้เขาเกิดความเข้าใจได้

แต่ระหว่างที่เขายังไม่มีปัญญา หรือว่า กลุ้มรุมไปด้วยอกุศล ไม่เข้าใจถูก ใครจะทำอะไรเขาได้!!

... ณ กาลครั้งหนึ่ง ที่ซาบซึ้งในหทัย ...

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

ขอเชิญติดตามบันทึกการสนทนา ที่มีค่ายิ่งครั้งหนึ่ง ในชีวิตนี้ที่มีโอกาสได้ฟัง ตามลิงก์ด้านล่าง :