รักษาโรคกาย แต่โรคใจไม่คิดจะรักษา

ทุกคนห่วงกาย พอมีโรคกายก็ต้องรักษา เดือดร้อน ไม่อยากให้มี แต่ลืม "ใช่ไหม? จนกว่าจะรู้ว่า เป็นโรคที่ร้ายแรงที่สุด หนักหนาด้วย ไม่รู้อะไรเลย ทั้งๆ ที่กำลังปรากฏ โรคร้ายไหม?

หนทางเดียวก็คือว่า ต้องเห็นโทษ แล้วจึงจะคิดหาทางรักษา คนส่วนใหญ่ไม่คิดเลยที่จะรักษาโรคใจ ไม่เห็นคุณของพระธรรม ไม่คิดว่าแต่ละคำ อีกกี่ชาติ ถ้าไม่ใช่จากชาตินี้ ที่จะได้ฟัง ไม่มีใครรู้ ต่อไปจะได้ยินได้ฟังอีกหรือเปล่า

โอกาสที่จะได้ฟัง ใครจะรู้ว่า อีกมากหรือน้อยเท่าไหร่ ถ้าเป็นผู้ที่เห็นโทษของโรคใจจริงๆ ว่าหมอกายรักษาไม่ได้ มีแต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์เดียวเท่านั้น ที่จะรักษาได้ ก็จะไม่พลาดโอกาส ที่จะเห็นคุณค่า แม้แต่ขณะที่ได้ฟังพระธรรมแต่ละขณะ

[เล่มที่ 35] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย จตุกนิบาต เล่ม ๒ - หน้าที่ ๓๗๓

๗. โรคสูตร

ว่าด้วยโรค ๒ อย่าง

[๑๕๗] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย โรค ๒ อย่างนี้ โรค ๒ อย่างเป็นไฉน คือ โรคกาย ๑ โรคใจ ๑ ปรากฏอยู่ว่า สัตว์ทั้งหลาย ผู้ยืนยันว่าไม่มีโรคทางกายตลอดเวลา ๑ ปีก็มี ยืนยันว่าไม่มีโรคทางกายตลอดเวลา ๒ ปีก็มี ๓ ปีก็มี ๔ ปีก็มี ๕ ปีก็มี ๑๐ ปีก็มี ๒๐ ปีก็มี ๓๐ ปีก็มี ๔๐ ปีก็มี ๕๐ ปีก็มี ๑๐๐ ปีก็มี ยิ่งกว่า ๑๐๐ ปีก็มี แต่ว่าผู้ที่จะยืนยันว่าไม่มีโรคทางใจแม้เพียงเวลาครู่เดียวนั้นหาได้ยากในโลก เว้นแต่พระขีณาสพ (พระอรหันต์)