การระลึกถึงความตาย

"การระลึกถึงความตาย"

การระลึกถึงความตายเนืองๆ บ่อยๆ ย่อมมีประโยชน์แก่การเจริญสติปัฏฐาน เมื่อระลึกได้ว่าอาจจะตายเย็นนี้ หรือพรุ่งนี้ก็ได้ก็จะเป็นเหตุปัจจัยเกื้อกูลให้สติระลึกรู้ลักษณะของนามธรรมและรูปธรรมที่กำลังปรากฏ เพราะผู้ที่ยังไม่รู้แจ้งอริยสัจจธรรม เป็นอริยบุคคลนั้น เมื่อจุติแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะปฏิสนธิในสุคติภูมิหรือทุคติภูมิ จะมีโอกาสได้ฟังพระธรรมและเจริญสติปัฏฐานอีกหรือไม่.

"ความเป็นเรา"

ความตาย พรากทุกอย่างจากชาตินี้ไปหมดสิ้น ไม่มีอะไรเหลืออีกเลยแม้แต่ความทรงจำ. เหมือนเมื่อเกิดมาชาตินี้ ก็จำไม่ได้ว่าชาติก่อนเป็นใคร หมดความเป็นบุคคลในชาติก่อนโดยสิ้นเชิง ฉันใด ชาตินี้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเคยทำกุศลกรรม อกุศลกรรมอะไรมาแล้วเป็นบุคคลใด...ในชาตินี้ ก็จะต้องหมดสิ้น ไม่มีเยื่อใยหลงเหลือเกี่ยวข้องกับภพชาตินี้อีกเลย หมดความผูกพันยึดถือทุกขณะในชาตินี้ว่า "เป็นเรา" ฉันนั้น

"การประจักษ์แจ้ง"

การประจักษ์แจ้งลักษณะที่แท้จริงของปรมัตถธรรมจะพรากจากการยึดถือสภาพธรรมที่เกิดขึ้นว่าเป็นสัตว์ บุคคล ตัวตน แม้แต่ความทรงจำที่เกิดขึ้นแล้วดับไปแล้วนั้น ก็เป็นเพียงแต่"นามธรรม"ประเภทหนึ่งเท่านั้น.

สติ ที่ระลึกรู้ลักษณะของนามธรรมและรูปธรรม จนปัญญาประจักษ์แจ้งสภาพธรรมพรากจากความเป็น"ตัวตน"ของบุคคลในชาตินี้ได้ ก็ต่อเมื่อประจักษ์ลักษณะที่เป็น ขณิกมรณะ ของสภาพธรรมทั้งหลาย

เพราะ มรณะ หรือ ความตาย มี ๓ ประเภท คือ

๑. ขณิกมรณะ การเกิดขึ้นและดับไปของสังขารธรรมทั้งหลาย

๒. สมมติมรณะ ความตายในภพหนึ่งชาติหนึ่ง

๓. สมุจเฉทมรณะ ความตาย ซึ่งไม่มีการเกิดขึ้นอีกเลย คือ การปรินิพพาน.

ขออนุโมทนา