มีไหมคะถ้าเข้าใจธรรมะแล้ว แต่ไม่ชอบการระลึกใส่ใจในตัวธรรมะ
บางครั้งรู้สึกว่าตัวหนูเองมีศรัทธาเพียงขั้นฟัง และยังคงชอบความสนุกสนานอิสระอยู่ แต่พอฟังไป เริ่มรู้สึกว่าต้องอยู่กับสิ่งที่มีจริง ที่เกิดดับ แม้ความรู้สึกเป็นเราก็ดับ (ขั้นฟังไม่มีเราอยู่แล้วเพราะแต่ละสิ่งมีชั่วขณะที่เกิดชั่วคราวเท่านั้นจึงไม่มีเรา (แค่ในขั้นคิด) หนูเริ่มรู้สึกว่าไม่มีศรัทธามากพอจะไประลึกน่ะค่ะ แล้วทำให้คิดว่าจะมีไหม ถ้าเข้าใจพระธรรมแล้ว แต่สะสมมาไม่ชอบการระลึก แล้วก็แอบสงสัยว่าตัวเองเข้าใจอะไรที่ผิดพลาดไปหรือเปล่าน่ะค่ะ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
เพราะความเข้าใจยังไม่มากและยังไม่มั่นคงพอ อีกทั้งความเป็นเรา หนาแน่นมาก จึงทำให้มีความคิดเช่นนั้น แต่ถ้าเป็นความเข้าใจในสิ่งที่มีจริง ตั้งแต่ขั้นฟังอย่างมั่นคง ฟังในเรื่องของสิ่งที่มีจริงบ่อยๆ เนืองๆ สะสมความเข้าใจถูกเห็นถูกไปตามลำดับ เมื่อเหตุปัจจัยพร้อมแล้ว ก็ย่อมเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้มีการระลึกรู้ตรงลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังมีกำลังปรากฏตามความเป็นจริงได้ เป็นไปตามเหตุปัจจัย ผลของปริยัติที่มั่นคงก็ย่อมเป็นปัจจัยต่อการระลึกตรงลักษณะของธรรม ไม่ว่าจะทำอะไร อยู่ที่ไหน สนุกสนานเพลิดเพลิน เป็นต้น เพราะทั้งหมดเป็นธรรม เป็นสิ่งที่มีจริง ที่สามารถเข้าใจถูกต้องตรงตามความเป็นจริงได้ ทุกขณะก็ไม่เคยขาดธรรมเลย เป็นธรรมทุกขณะ เป็นอนัตตา ไม่ใช่สัตว์ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ตัวตน ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของใครทั้งสิ้น ก็ขอให้คุณปทุมได้ฟังพระธรรมต่อไป นะครับ
... ยินดีในกุศลของคุณปทุมและทุกๆ ท่านด้วยครับ ...