เมตตา ๒๒ - อานิสงส์แห่งการเจริญเมตตา ตื่นก็เป็นสุข

ผู้ที่เจริญเมตตา...ตื่นก็แสนจะเป็นสุข (สติเกิด)

ตื่นก็เป็นสุข เวลาตื่นก็ยังพิสูจน์ได้อีกว่า เมตตาเจริญพอหรือยัง? เพราะถ้าโกรธใครค้างอยู่ในใจ ตื่นขึ้นมาจิตจะเศร้าหมอง หมกมุ่นไม่ลืมเรื่องนั้นเลย ไม่ใช่ตัวตน สัตว์ บุคคลก็จริง แต่มีเหตุปัจจัยที่ทำให้จิตที่ขุ่นข้องนี้เกิดขึ้น มีสัญญาจำเรื่องที่ขุ่นเคืองใจทันทีที่ตื่นขึ้น หรือว่าถ้าได้กระทำผิดพลาดไปด้วยประการใดๆ ก็ตามที่เป็นเหตุให้เกิดความกังวล ทันทีที่ตื่นขึ้นก็อดจะนึกถึงโทษผิดที่กระทำแล้วไม่ได้ เพราะคนที่กระทำผิดย่อมกลุ้มใจเป็นทุกข์ทั้งหลับและตื่น คือก่อนจะหลับก็มีจิตใจเศร้าหมอง ตื่นขึ้นก็เป็นทุกข์ นั่นเป็นลักษณะของผู้ที่อกุศลจิตเกิดก่อนหลับ และเมื่อตื่นขึ้นก็เป็นอกุศลจิต แต่ถ้าเป็นอกุศลจิตที่เป็นโลภะ และถ้าสติไม่เกิดในขณะนั้น จะไม่รู้เลยว่าทันทีที่ตื่นขึ้นจิตก็โน้มไปสู่ความต้องการในอารมณ์ที่ปรากฏทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกายและทางใจอย่างเบาบางหรืออย่างอ่อนๆ จึงไม่เห็นโทษของอกุศลที่พอใจในสิ่งที่ปรากฏทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

โทสะมีลักษณะที่หยาบกระด้าง จึงทำให้สามารถรู้ได้ว่า ลักษณะที่หยาบกระด้างนั้นเป็นอกุศล เป็นสภาพจิตที่เศร้าหมอง แต่ลักษณะของโลภะนั้นไม่หยาบกระด้างดุร้าย จึงรู้ยาก ด้วยเหตุนี้จึงต้องเป็นผู้มีปกติอบรมเจริญสติปัฏฐาน จึงจะสามารถรู้ลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริงว่า อกุศลขณะใดเป็นโลภะ อกุศลขณะใดเป็นโทสะ

จากหนังสือ "เมตตา" เปิดอ่าน --> คลิกที่นี่