เมตตา ๓๙ - เมตตาเป็นธรรมที่ค้ำจุนโลก

เมตตาเป็นธรรมที่ค้ำจุนโลก

การอบรมเจริญ"สมถภาวนา" เป็นเรื่องละเอียด และเป็นเรื่องยากเช่นเดียวกับ"วิปัสสนาภาวนา" แต่ประกอบด้วยปัญญาต่างขั้น คือปัญญาขั้น สมถภาวนา ระงับกิเลสได้ชั่วคราว แต่ดับกิเลสไม่ได้ ส่วน วิปัสสนาภาวนา เป็นการอบรมเจริญปัญญารู้สภาพธรรมที่ปรากฏตามความเป็นจริงซึ่งเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จึงสามารถดับกิเลสได้เป็นสมุจเฉท ฉะนั้น จึงไม่ควรคิดว่า การทำสมาธิโดยจดจ้องที่อารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งนานๆ นั้นเป็นสมถภาวนาหรือวิปัสสนาภาวนา

ผู้ที่ทำสมาธิเพราะอยากเห็นสิ่งใดนั้น ทำสมาธิด้วยโลภะ ไม่ใช่การอบรมจิตให้สงบจากโลภะ โทสะ โมหะ ด้วยปัญญาและสติสัมปชัญญะที่รู้โดยถูกต้องว่าอารมณ์ใดทำให้จิตสงบจากกิเลสได้โดยพิจารณาอย่างไร เมื่อไม่รู้โดยถูกต้อง แต่ทำสมาธิด้วยความต้องการเห็นสิ่งหนึ่งสิ่งใด จึงเป็นมิจฉาสมาธิ ไม่ใช่สัมมาสมาธิ มิจฉาสมาธิเป็นอกุศลจิตประเภทโลภมูลจิต เป็นความยินดีพอใจ ต้องการสมาธิ ซึ่งเป็นสภาพที่ตั้งมั่นในอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งนานๆ และเมื่อเป็นมิจฉาสมาธิ ก็ย่อมปรากฏภาพต่างๆ ตามที่จิตกำลังคิดโดยไม่รู้ตัวว่าขณะนั้นกำลังคิด เช่นเดียวกับความฝันที่ปรากฏได้ เพราะจิตคิดเรื่องที่กำลังฝันนั้น ขณะที่เป็นมิจฉาสมาธิและเห็นนิมิตซึ่งเข้าใจว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรนั้น จะรู้จริงๆ ได้อย่างไรว่า เป็นเจ้ากรรมนายเวรหรือเปล่า เป็นเจ้ากรรมนายเวรของกรรมอะไรแต่ครั้งไหน ในชาติไหน ฉะนั้นจึงเป็นแต่เพียงเรื่องคิด ไม่ใช่การรู้แน่ชัดโดยถูกต้อง

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ในสังสารวัฏฏ์ที่ยาวนานเกินแสนโกฏิกัปป์นั้นไม่มีใครที่ไม่เคยเป็นญาติ มิตร สามี ภรรยา มารดา บิดา บุตร และศัตรูกันมาก่อนเลย แม้ท่านพระเทวทัตต์ก็เคยเป็นบิดาของพระผู้มีพระภาคในชาติก่อนๆ ฉะนั้นแทนที่จะอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรที่ไม่รู้จัก และไม่เห็นเพราะต่างก็จำกรรมเวรที่กระทำต่อกันในชาติก่อนๆ ไม่ได้แล้ว ก็ควรจะเจริญเมตตาต่อทุกคนทุกชีวิตที่พบเห็นกันในชาตินี้ เพื่อระงับเวร คือการกระทำอกุศลกรรมซึ่งมีผลเป็นทุกข์ อันจะเกิดขึ้นเพราะขาดเมตตาต่อกันเสียตั้งแต่บัดนี้ พระผู้มีพระภาคตรัสว่า เมตตาเป็นธรรมที่ค้ำจุนโลก เพราะเป็นกุศลธรรมที่เกื้อกูลสัตว์บุคคลในโลกให้พ้นจากภัยเวรต่างๆ อันเกิดจากอกุศลจิตซึ่งปราศจากเมตตา

..จากหนังสือ "เมตตา"

เปิดอ่าน --> คลิกที่นี่