คนพาล มี 2 จำพวก

พระสุตตันตปิฎก เอกนิบาต-ทุกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 345

อรรถกถาสูตรที่ ๑

พาลวรรคที่ ๓ สูตรที่ ๑ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.

บทว่า อจฺจย อจฺจยโต น ปสฺสติ ความว่า ทำผิดแล้ว ไม่เห็น

ความผิดของตนว่า เราทำผิด ได้แก่ ไม่กล่าวว่า ข้าพเจ้าทำผิดแล้ว

นำทัณฑกรรมมาขอขมาโทษ. บทว่า อจฺจย เทเสนฺตสฺส ความว่า

เมื่อเขากล่าวอย่างนี้แล้วนำทัณฑกรรมมาขอขมาโทษ. บทว่า ยถาธมฺม

น ปฏิคฺคณฺหาติ ความว่า เมื่อเขากล่าวว่า ข้าพเจ้าจักไม่กระทำอย่างนี้

อีก ขอท่านโปรดยกโทษแก่ข้าพเจ้า ดังนี้ ก็ไม่ยอมรับการขอขมานี้ตาม

ธรรม คือตามสมควร คือไม่กล่าวว่า จำเดิมแต่นี้ ท่านอย่าได้ทำอย่างนี้

อีก เรายกโทษแก่ท่าน ดังนี้. ธรรมฝ่ายขาวพึงทราบโดยนัยตรงกันข้าม

กับที่กล่าวแล้ว.

จบอรรถกถาสูตรที่ ๑

ถ้าโดยปรมัตถธรรมแล้ว ต้องเป็นอกุศลธรรมที่ก่อความพาลให้เกิดขึ้นในขันธ์ ๕ นั้นครับซึ่งเราจะเห็นความวิจิตรของจิต และความแยบยลของอกุศลธรรมจริงๆ เมื่อขณะมานั้นมาถึง แล้วสติปัฏฐานเกิด ระลึกไปในความพาลของโทสมูลจิตตามความเป็นจริงครับ ขออนุโมทนาครับ

เชิญอ่านเพิ่มเติมได้ที่----การไม่คบคนพาล การคบบัณฑิต เป็นอุดมมงคล

สาธุ