แด่ผู้มีทุกข์ ๑๕ - ความพินาศซึ่งเกิดแต่โรค ศีล ความเห็นผิด

๓. โรคพฺยสนะ ความพินาศซึ่งเกิดแต่โรค เพราะโรคย่อมทำความไม่มีโรคให้พินาศคือ ทำความไม่มีโรคให้สิ้นไป ตราบใดที่ยังไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ ก็ยังไม่รู้สึกเป็นทุกข์แต่ถ้าเป็นโรคภัยไข้เจ็บที่ร้ายแรงก็จะเกิดทุกข์โทมนัสตามควรแก่โรคนั้นๆ ซึ่งหนีไม่พ้นเหมือนกัน ไม่มีใครสามารถที่จะรู้ล่วงหน้าได้ว่า ต่อไปข้างหน้าจะมีโรคร้ายแรงขนาดไหน ซึ่งย่อมเกิดขึ้นเป็นไปตามเหตุคือกรรมที่ได้กระทำไว้แล้ว

๔. สีลพฺยสนะ ความพินาศซึ่งเกิดแต่ศีลคือ ความทุศีลย่อมทำให้ศีลสิ้นไป เมื่อมีทุจริตกรรมคือ การล่วงศีลเกิดขึ้นย่อมได้รับทุกข์ด้วยประการต่างๆ ตั้งแต่เสื่อมเสียชื่อเสียงและไม่มีใครคบหาสมาคม และยังจะได้รับผลของอกุศลกรรมในการล่วงศีลนั้นๆ ตามควรแก่กาลเวลาและความหนักเบาของทุจริตกรรมนั้นด้วย

๕. ทิฏฐิพฺยสนะ ความเสื่อม หรือความพินาศซึ่งเกิดจากความเห็นผิด ซึ่งเป็นอันตรายมาก เพราะไม่สามารถคิดพิจารณาอย่างถูกต้องในเหตุผลของสภาพธรรมตามความเป็นจริงได้ ฉะนั้น ตราบใดที่ยังไม่พ้นจากความเห็นผิด สังสารวัฏฏ์ก็จบสิ้นลงไม่ได้

ขอเชิญคลิกอ่านตอนต่อไป ...

แด่ผู้มีทุกข์