แด่ผู้มีทุกข์ ๓๔ - ถ้าไม่มีตัวเราก็ไม่มีทุกข์

• อะไรจะเกิดก็เกิดตามเหตุ ปัจจัย บังคับบัญชาไม่ได้ • สัตว์บุคคลตัวตน เราเขาก็คือ ขันธ์ ๕ นั่นเอง • ถ้าไม่มีตัวเราก็ไม่มีทุกข์

• ทุกข์เพราะทวนอดีตที่เคยได้รับทุกข์ • ทุกข์เพราะสนใจในอกุศลธรรมในปัจจุบัน • ทุกข์เพราะเป็นห่วงคิดไปล่วงหน้าถึงอนาคต

• จิตไม่ดีเพราะกำลังคิดเรื่องไม่ดี • ขณะที่คิดดี ก็เป็นจิตดีที่กำลังคิด • ทำกุศลแล้ว อย่าผูกพัน อย่าหวังผลตอบแทนเลย

• ไม่คิดดูถูกผู้อื่น ไม่ดูหมิ่น เย้ยหยัน ไม่แสวงหาโทษของผู้อื่น • คิดถึงแต่ความดีของผู้อื่น • ความคิดฟุ้งซ่าน เมื่อคิดถึงสิ่งที่กระทบตา หู จมูก ลิ้น กาย

• ปรมัตถ์เป็นสิ่งที่มีจริง บัญญัติไม่ใช่สภาพธรรมที่มีจริง • ควรมีความซื่อสัตย์ กตัญญูให้มากๆ • ละกิเลส เพื่อไม่เกิดมาสู่ความเป็นอย่างนี้อีก

• สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ทะเลาะกับใคร • เมื่อไม่สำคัญตน ไม่ลืมตน ไม่หลงตน ไม่อวดตัว ก็สบายจริงๆ ไม่เป็นทุกข์ • ขณะระลึกรู้สภาพธรรมตามความเป็นจริงนั้นเป็นมัชฌิมาปฏิปทา

• หิริเกิดเมื่ออบรมเจริญปัญญา • ปรมัตถ์เป็นสิ่งที่น่าพอใจบ้าง หรือไม่น่าพอใจบ้าง • สี เสียง กลิ่น รส เย็น ร้อน อ่อน แข็ง ตึง ไหว เป็นรูปปรมัตถ์เป็นสิ่งที่มีจริงๆ

• สมบัติแบ่งกันได้ แต่กรรมของใครก็เป็นของผู้นั้น แบ่งให้กันไม่ได้ • จิตใจที่มีบาปอกุศล ลามก เน่าใน คิดชั่ว • อย่าชอบกิเลส และอย่าเข้ากับตัวเอง

• เมื่อใดที่จิตเป็นอกุศล ควรรู้ว่า จิตกำลังเน่าแล้ว • ต้องพยายามแก้ไข โดยเจริญสติปัฏฐานไปเรื่อยๆ • ควรละคลายกิเลสที่ทำให้เศร้าหมอง

• อบรม เจริญปัญญา เพื่อละกิเลสให้หมดสิ้น • มีความจริงใจ ความซื่อสัตย์ สุจริต เพื่อให้จิตหลุดพ้น เพราะไม่ยึดถือ • ขณะใดที่เศร้าโศก ขณะนั้นฝีหัวใหญ่ย่อมตั้งขึ้นที่หัวใจ สุกงอมแล้วแตก มีโลหิตสีดำไหลออกมาทางปาก

• ติดเพราะเวทนา ชอบสุขเวทนา • ไม่จบเพราะจำ ปรุงแต่งด้วยความคิด • สังขาร ปรุงแต่งตามสัญญา

• อุปาทานขันธ์ ยึดติดโลก (ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ) • ขัดคอ เสียงที่พูดกระด้าง ไม่มีจิตที่เมตตา แววตา ก็ไม่ประกอบด้วยเมตตา • การผูกโกรธเป็นแผลเน่าข้างใน

• ผู้เป็นพุทธบริษัท ต้องไม่เชื่อในมงคลตื่นข่าว และจะต้องมีความมั่นคงที่จะรู้ว่า ทุกคนมีกรรมเป็นของของตน มีใครบ้างที่เกิดมาแล้วไม่ตาย มีใครบ้างเกิดมาแล้วไม่สุขบ้าง ทุกข์บ้างไม่ใช่คนอื่นทำให้ การเกิดมาในโลกนี้ก็เกิดมาเพราะกรรมของตน และเมื่อเกิดมาแล้ว ชีวิตจะดำเนินไปอย่างไร ก็เพราะกรรมของตนนั่นเอง • ทุกอย่างที่เกิดเป็นขันธ์ทั้งนั้น • ขณะที่กำลังคิดนั้น อะไรจริง อะไรไม่จริง ปรมัตถ์จริง เรื่องที่คิดไม่จริง

• จิตวิปลาส สัญญาวิปลาสในขณะที่ถือสภาพธรรมที่ไม่เที่ยงว่าเที่ยง สภาพที่เป็นทุกข์ว่าเป็นสุข สภาพที่ไม่ใช่ตัวตนว่าเป็นตัวตน สภาพธรรมที่ไม่งามว่างาม • ทิฏฐิวิปลาส เป็นความเห็นผิดจากสภาพธรรมตามความเป็นจริง ขณะใดที่สติไม่เกิดขณะนั้นเป็นอกุศล • เมื่อเห็นแล้ว ได้ยินแล้ว ได้กลิ่นแล้ว รู้รสแล้ว ถ้ากุศลไม่เกิดก็มีโลภะ โทสะ โมหะ เกิดต่อไปอีก

• สภาพธรรมเกิดขึ้นแล้วก็ดับ ไม่กลับมาอีก • ขณะที่เข้าใจธรรมเป็นกุศลกรรมทางใจ • การเกิดเป็นทุกข์อย่างยิ่ง ควรอบรมเจริญปัญญาเพื่อรู้แจ้งสัจจธรรม

• เจตนาที่เป็นกุศลนั้นสละวัตถุเพื่อประโยชน์สุขของคนอื่น โดยไม่เพ่งเล็งหวังผลใดๆ ตอบแทน ขณะนั้นจิตผ่องใสปราศจากโลภะ เป็นไปเพื่อขัดเกลากิเลสของตัวเอง • โลกปรากฏเมื่ออารมณ์ปรากฏทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ • จิตจะเลวหรือดีงาม เพราะเจตสิกที่เกิดร่วมด้วย

ขอเชิญคลิกอ่านตอนต่อไป ...

แด่ผู้มีทุกข์