อยากให้คนอื่นมีความสุข
ควรทราบความจริงว่า การกระทำบางอย่างที่เหมือนกันแต่สภาพจิตต่างกัน ย่อมมีได้ การที่จะรู้ว่า ขณะไหนเป็นเมตตาหรือไม่ใช่เมตตา ผู้นั้นย่อมทราบในขณะ นั้นเอง ดัวยสติและสัมปชัญญะ อนึ่ง สภาพจิตเกิดดับสลับกันอย่างรวดเร็วมาก ไม่ควรเหมารวมเหตุการณ์ทั้งหมดว่าเป็นเมตตาทั้งหมด หรือไม่ใช่เมตตาทั้งหมด แต่ต้องอาศัยการอบรมสติและสัมปชัญญะจึงจะทราบความละเอียดของสภาพจิตได้
เมตตาคือ ความรู้สึกที่เป็นมิตร หวังดี เป็นเพื่อน การตามใจคนอื่นในทางกุศลดี เป็น เมตตาค่ะ
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
การยอมตามใจด้วยโลภะหรือเมตตาก็ได้ จิตเกิดดับสลับกันเร็วมากครับ แม้การตามใจเป็นคนเทียมมิตรก็ได้ เช่น หวังประจบ (มิตรหัวประจบ)
[เล่มที่ 16] พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค เล่ม ๓ ภาค ๒ - หน้าที่ ๘๔
กถาว่าด้วยมิตรเทียม
[๑๘๙] ดูก่อนคฤหบดีบุตร คนหัวประจบ ท่านพึงทราบว่าไม่ใช่มิตร เป็นแต่คนเทียมมิตร โดยสถาน ๔ คือ
ตามใจเพื่อน ให้ทำความชั่ว (จะทำชั่วก็คล้อยตาม) ๑
ตามใจเพื่อน ให้ทำความดี (จะทำดีก็คล้อยตาม) ๑
ต่อหน้าก็สรรเสริญ ๑
ลับหลังนินทา ๑
ดูก่อนคฤหบดีบุตร คนหัวประจบ ท่านพึงทราบว่าไม่ใช่มิตร เป็นแต่คนเทียมมิตร โดยสถาน ๔ เหล่านี้แล
ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์
การที่บุคคล คนหนึ่งทำอะไรต่างๆ เพื่อส่วนรวมก่อนเสมอ โดยไม่ได้คำนึงถึงประโยชน์ ส่วนตนจัดว่าบุคคลนั้นเจริญกุศลธรรมในข้อใดบ้าง
ทำเพื่อส่วนร่วม โดยเป็นบุญประการใด ประการหนึ่งก็ได้ เช่น การช่วยเหลือ การให้ การแสดงธรรม เป็นต้น แล้วแต่ว่าจะทำเพื่อส่วนร่วมเป็นประเภทใด แต่ต้องทราบ ว่ากุศลที่ถูกคืออะไร เพราะถ้าไม่เข้าใจกุศลจริงๆ ย่อมสำคัญว่าสิ่งที่ทำเป็นกุศลและทำเพื่อส่วนรวม เช่น การแสดงพระธรรมที่ผิดกับคนหมู่มาก เป็นต้น
การพูดธรรมะให้คนอื่นฟัง ถ้ากรณีถ้าเราจำผิดพลาด จะกลายเป็นบาปด้วยหรือไม่ โดยที่เราไม่ได้เจตนา
ถ้าเราไม่มีเจตนา ไม่บาป แต่ภายหลังรู้ว่าพูดธรรมะผิด ก็ให้ไปพูดแก้ไขใหม่ได้ค่ะ
พูดแต่ธรรมะที่เราเข้าใจจริงๆ ดีกว่า เพราะถ้าพูดเกินกว่าที่เราเข้าใจ ส่วนใหญ่ เราจะอิงความคิดเห็นของเราเป็นหลัก ทำให้การกล่าวพระธรรมคลาดเคลื่อน ถ้าผู้ที่ฟังเรา เขายังไม่ได้ศึกษาพระธรรมส่วนละเอียด เขาอาจจะได้รับผลเสียจากการจำสิ่งที่เข้าใจผิดได้ครับ
ขออนุโมทนาครับ
