อรณวิภังคสูตร .. ไม่พึงกล่าววาทะลับหลัง ไม่พึงกล่าวคำล่วงเกินต่อหน้า

พระสุตตันตปิฎก มัชชิฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เล่ม ๓ ภาค ๒ -หน้า 325

ข้อความตอนหนึ่งจาก...

อรณวิภังคสูตร

[๖๖๐] ก็ข้อที่เรากล่าวดังนี้ว่า ไม่พึงกล่าววาทะลับหลัง ไม่พึงกล่าวคำล่วงเกินต่อหน้า

นั่น เราอาศัยอะไรกล่าว.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ในประการแรกนั้น พึงรู้วาทะลับหลัง ใด ไม่เป็นจริง

ไม่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ก็ไม่พึงกล่าววาทะลับหลังนั้น เป็นอันขาด แม้รู้วาทะลับหลัง ใด จริง แท้ แต่ไม่ประกอบดวยประโยชน์ ก็พึงสำเหนียกเพื่อ ที่จะไม่กล่าววาทะลับหลังนั้น และรู้วาทะลับหลังใด จริง แท้ ประกอบด้วย- ประโยชน์ ในเรื่องนั้น พึงเป็นผู้รู้จักกาล เพื่อที่จะกล่าววาทะลับหลังนั้น

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ในประการหลังนั้น พึงรู้คำต่อหน้าใดไม่เป็นจริง ไม่แท้

ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ก็ไม่พึงกล่าวคำล่วงเกินต่อหน้านั้นเป็นอันขาด แม้รู้คำ ล่วงเกินต่อหน้าใด จริง แท้ แต่ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ก็พึงสำเหนียกที่จะ ไม่กล่าวคำล่วงเกินต่อหน้านั้นเป็นอันขาด แม้รู้คำล่วงเกินต่อหน้า ใด จริง แท้ ประกอบด้วยประโยชน์ ในเรื่องนั้น พึงเป็นผู้รู้จักกาลเพื่อที่จะกล่าวคำล่วงเกิน ต่อหน้านั้น

ข้อที่กล่าวดังนี้ว่า ไม่พึงกล่าววาทะลับหลัง ไม่พึงกล่าวคำล่วงเกินต่อหน้า นั่น เราอาศัยเนื้อความนี้ กล่าวแล้ว.