เกิด แก่ เจ็บ ตาย ๑๒ - เพื่อนแท้ไม่แข่งดี
พระธรรมที่ได้ฟังและพิจารณาแล้ว ย่อมสะสมอยู่ในจิต ทำให้พิจารณารู้ว่าก่อนจะหลับจิตเป็นกุศลหรืออกุศล ก่อนจะหลับนั้นคิดอะไร ถ้าคิดเรื่องโลภะก็ไม่มีวันจบสักที คิดเรื่องโทสะก็ขุ่นเคืองทั้งๆ ที่สิ่งนั้นยังไม่มาถึง ก็ขุ่นเคืองเสียก่อนแล้วแต่ถ้าคิดในสิ่งที่ดีว่าจะทำอะไรบ้างที่เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น ใจก็สบาย ความโกรธจะบรรเทาลงได้ด้วยอะไร ก็ด้วยธรรมที่ตรงกันข้ามกับความโกรธ คือ เมตตา ความเป็นเพื่อน ความหวังดี ความเกื้อกูล
คำว่า "เมตตา" นั้น ภาษาไทยใช้คำว่า "มิตร" คือ เพื่อน คำว่า เพื่อนนั้น ลึกลงไปถึงความไม่หวังร้ายต่อผู้ที่เราเป็นเพื่อนด้วย เมื่อเราเป็นเพื่อนกับใครเราจะไม่แข่งดี หรือไม่แม้คิดที่จะแข่งดีกับเพื่อน ถ้าคิดแข่งดีกับใครขณะใด ขณะนั้นไม่มีความเป็นเพื่อนกับผู้นั้น เพราะเพื่อนจะต้องสนับสนุนส่งเสริมเกื้อกูลกันตลอดไป พิจารณารู้ได้ว่าจิตขณะใดเป็นเพื่อกับใคร เช่น เวลารับประทานอาหารด้วยกันก็เป็นเพื่อน แต่พอถึงเวลางานก็ไม่ใช่เพื่อนเสียแล้วก็เป็นได้
ขอเชิญคลิกอ่านตอนต่อไป ๐๑ - ๑๙
เกิด แก่ เจ็บ ตาย -- ไม่มีผู้ใดรู้ได้ว่า พรุ่งนี้อาจจากโลกนี้ไป --
คลิกดาวน์โหลดหนังสือ -->
