ท่านอาจารย์ถูกโกรธ
ผู้ถาม : ผมไม่ค่อยสันทัดในการถาม ไม่ค่อยคล่องแคล่ว เรื่องสงสัย คือบางทีผมปฏิบัติแล้วก็ดีใจ นึกว่า แหม นี่เราก็ชักดีขึ้น ก็ดีอกดีใจ ทีนี้มันก็นานๆ มาปฏิบัติ ก็เลยมาคุยกะอาจารย์ คุยๆ และถามอาจารย์ อาจารย์บอกไม่ถูก (หัวเราะ) ผมก็โมโหทันทีแหนะ แหม ฉุนละทีเนี้ย รู้สึกว่าแหม ปฏิบัติมาตั้งนาน ถามอาจารย์ บอกไม่ถูก ไม่ถูกมันก็อารมณ์เสีย ฮึ ไม่ปฏิบัติมันละ เฉยๆ ตั้งเดือนสองเดือน อยู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ คือว่าผมอะ ที่ถามท่านไม่ได้ ถามที่การนี้ว่า พอเห็นรูปก็บอกว่า เนี่ยเห็นทางตา เป็นนามธรรมที่ปรากฏ เป็นรูปธรรม อาจารย์ก็บอกว่า ไม่ใช่ ผมก็เอ๊ะ ทำไมมันนึกถึงทางตา เฉยๆ มันจะรู้ยังไงเป็นรูปเป็นนามฮะ นามทางตามันก็ยึดยังงี้ว่า นามทางตา เพราะอาจารย์เคยบอก ผมก็บอกว่า...อาจารย์เคยสอนอย่างงี้นี่ ผมก็ว่างี้นะ เห็นก็เห็นทางตา แต่ที่จริงอาจารย์ท่านสอนถูก ผมมันยึดซะไปเรื่อยว่า เห็นทางตา ก็ยึดว่าเห็นทางตา แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ฮะ พอเย็นปุ๊ปก็รู้
ทางกาย เป็นรูปธรรม ก็อย่างเนี้ยทุกครั้งๆ ทางหูพอได้ยินเสียงก็รู้ทางหู อย่างเนี้ยทุกครั้งๆ พอมาบอกอาจารย์ อู้หู ปฏิบัติมาตั้งนานอย่างนี้ ไม่ถูก ไม่ถูก ก็ไม่ปฏิบ่ง-ปฏิบัติละ เบื่อ ฟังก็มาละนะ ไม่อะไรละ ไม่ยินดียินร้าย เลย เฉยๆ ฟังไป ฟังๆ ท่านมาเรื่อยๆ ไปๆ มันเอ้ อยู่ๆ มันรู้สึกเดี๋ยวนี้ไม่เก่ง แต่รู้สึกมันก็ดีขึ้นนะฮะ
ท่าน อ. : ขอบพระคุณท่านผู้ฟังค่ะ ที่ได้กรุณาเล่าเรื่องการปฏิบัติของท่านให้สหาย ธรรมฟังนะคะ ขอเรียนให้ท่านผู้ฟังทราบว่า ดิฉันทราบว่าดิฉันเนี่ยค่ะ ถูกโกรธบ่อยๆ เพราะเหตุว่าท่านผู้ฟังไม่ (ได้คำตอบ) ตรงกับที่ท่านกำลังพอใจอยู่ ท่านกำลังพอใจว่าท่านรู้นาม รู้รูปมากเหลือเกิน แล้วก็วิธีที่จะให้ ท่านรู้ ให้ท่านได้ เข้าใจว่า ยังมีตัวตนอยู่มากมายเหลือเกิน ซึ่งแฝงอยู่ใน ขณะใดบ้าง เมื่อเรียนให้ท่านชี้แจงครั้งแรกเนี่ยค่ะ... ท่านไม่พอใจกันเลย ซักคนหนึ่ง เพราะเหตุว่า สิ่งที่ท่านถืออยู่ได้อยู่ว่ามาก ก็กลายเป็นสิ่งที่ ว่างเปล่าไป แต่ถ้าเป็นปัญญาจริงๆ นะคะ กิจของปัญญานั้นคือละ แล้ว เรื่องของการที่จะละเนี่ย เป็นเรื่องที่ยากมาก...แม้แต่ในขั้นต้น
(ความเห็นส่วนตัว : ละยากนะนะครับ ความไม่รู้ว่า...ยังมีตัวตนที่เหนียวแน่น ไม่รู้ไม่พอ...แต่ยังมีการยึดในข้อปฏิบัติที่ผิดๆ อีก เพราะฉะนั้น ก็ไม่ควรประมาทว่าง่ายและรู้แล้ว ต้องหมั่นเตือนตนเองอยู่เสมอๆ ว่ายังไม่รู้ เพราะพระธรรมนั้นยากกว่าที่เรารู้มากมายนัก) 
ขอกราบแทบเท้าท่าน อ. สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ท่านเป็นกัลยาณมิตรแท้ผู้คอยพร่ำสอนและตักเตือน มานานแสนนานด้วยความอดทนและอุตสาหะ เพื่อโสภณธรรม และเพื่อพระพุทธศาสนาจริงๆ ขอกราบอนุโมทนาครับ
กราบเรียนท่านอาจารย์สุจินต์
ความรู้สึกต่อท่านอาจารย์ เมื่อแรกได้ยินเสียงท่านทางวิทยุนานมาแล้วประมาณปี พ.ศ.2535 ก็รู้สึกว่าใครหนอเสียงน่าฟัง ก็ฟังไปหลับไป เวลานั้นมีความทุกข์อยู่บ้าง มาเมื่อปี พ.ศ.๒๕๕๐ ต้นๆ ปี มีความทุกข์เนื่องด้วยผู้ที่เรารักประพฤติชั่ว จึงพยายามให้เขาได้เข้าปฏิบัติธรรม โดยดิ้นรนสมัครเข้าอบรม ณ สถานที่แห่งหนึ่ง แต่พอถึงวันที่ต้องเข้าอบรมก็มีเหตุให้งดกระทันหัน จึงพยายามค้นหาชื่อท่านอาจารย์ทางอินเตอร์เนตก็พิมพ์นามสกุลท่านผิด แต่ในที่สุดก็พบ และรู้ว่ามีรายการทางวิทยุด้วย จึงเริ่มเปิดฟัง และให้ผู้เป็นที่รักของเราฟังด้วยบางโอกาส ก็รู้สึกเหมือนท่านอาจารย์มีโทสะเวลามีคนถามเรื่องที่พูดอยู่ซ้ำๆ แต่ก็ไม่ได้เลิกฟังได้ ฟังตอนเช้าขับรถไปทำงาน ตอนดึก ๓ ทุ่ม พอฟังไปนานๆ เริ่มรู้สึกได้ว่า นี่แหละใช่เลยผู้เป็นที่รักที่เราปรารถนาจะให้ฟัง ก็ทำท่าเหมือนเข้าใจและกลับตัว เขาพูดถึงจิต เจตสิกกับเราเหมือนเข้าใจและเห็นดีด้วยในการฟังธรรมแต่กลับกลายเป็นว่าเราเห็นดีอยู่คนเดียว เขายังคงเป็นคนโกหก หลอกเอาทรัยพ์ของเราไปใช้อย่างไร้ค่า นอกใจเราหลอกลวงเราสารพัด แล้วก็กลับพูดว่าฟังท่านอาจารย์แล้วไม่ค่อยเข้าใจ ความทุกข์นี้เกิดเมื่อปลายปีที่ผ่านมานี้เอง ธรรมะที่ได้ฟังจากท่านอาจารย์ช่วยให้เราอภัยให้เขาได้ สังเกตได้ว่าความทุกข์ค่อยๆ ลดลง แม้ไม่หมดก็ไม่เท่าเดิม ยิ่งฟังซ้ำๆ ยิ่งเข้าใจเพิ่มขึ้นจริงๆ ทุกวันนี้นึกแล้วเสียใจอยู่บ้างที่เคยรู้สึกข้องใจในตัวท่านอาจารย์ พระคุณของท่าน เหลือจะกล่าว อยากกราบแทบเท้าท่าน พระคุณนี้เป็นที่สุดในชีวิต พยายามไปฟังธรรมที่มูลนิธิฯ เท่าที่มีโอกาส เวลาเข้าไปในศาลาฟังธรรมได้เห็นเพื่อนๆ สหายธรรมและท่านอาจารย์และคณะวิทยากรแล้วรู้สึกอบอุ่นเหมือนความทุกข์ถูกทิ้งไว้ที่อื่น โลภะที่เกิด เวลานี้คือ ขอให้ท่านอาจารย์ได้มีอายุในชาตินี้อีกนานๆ นี่ถือเป็นคำขอนะคะ
สภาพธรรมมะทั้งหลายเป็นอนัตตาบังคับบัญชาไม่ได้
กราบท่านอาจารย์ด้วยความเคารพอย่างยิ่ง
ขออนุโมทนาครับ
