ธรรมข้อคิด 16

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

ธรรมะไม่ได้อยู่ในหนังสือหรือตำรา ต้องรู้ว่า ทุกขณะ เดี๋ยวนี้ เป็นธรรมทั้งหมด ศึกษาธรรมะ คือ สิ่งที่กำลังมีเดี๋ยวนี้ กำลังปรากฏเดี๋ยวนี้ ข้อนี้ลืมไม่ได้เลย

กุศลจิตกับอกุศลจิตแตกต่างกันมาก แต่เมื่อไม่แสดงออกมาทางกาย ทางวาจา ก็ไม่รู้ว่า กุศลจิตกับอกุศลจิตที่ยังไม่มีกำลังแรงกล้านั้นต่างกัน แต่เมื่อใดที่อกุศล จิตมีกำลัง และแสดงออกมาทางกายทางวาจา จึงจะรู้ได้

บุรุษเอาเรือมาจอดไว้ที่ท่าน้ำ รับคนฝั่งนี้ ส่งถึงฝั่งโน้น แล้วย้อนกลับมารับคนฝั่งโน้นพามาส่งถึงฝั่งนี้ฉันใด ชราและพยาธิก็ย่อมนำเอาชีวิตสัตว์ทั้งหลายไปสู่อำนาจแห่งมัจจุราชอยู่เนืองๆ ฉันนั้น

สติทำให้คลายความกังวลลง เมื่อมีสิ่งที่ไม่น่าพอใจเกิดขึ้น เมื่อมีปัจจัยให้สติและปัญญาเกิด เราก็จะไม่ถูกสิ่งที่ปรากฏทางทวารทั้ง ๖ ครอบงำ แต่ก็มีหลายขณะ ที่หลงลืมสภาพธรรม เช่น เวลารู้สึกเครียด เราก็มักจะยึดถือเอาความเครียดว่า เป็นตัวตน เรารู้สึกว่ายากมากที่จะเห็นว่าเป็นเพียงสภาพธรรมที่เกิดขึ้นเพราะปัจจัย เราจะเห็นว่าทุกสิ่งที่เราประสบ เป็นแต่เพียงสภาพธรรมที่เกิดขึ้นเพราะปัจจัย และความชอบ ความไม่ชอบของเราต่อสิ่งที่เกิดขึ้น และความรู้สึกของเราก็เป็นแต่เพียงสภาพธรรมที่เกิดขึ้นเพราะปัจจัย การชอบ การไม่ชอบของเราไม่ใช่วิบาก แต่เกิดกับอกุศลจิตซึ่งมีปัจจัยมาจากกิเลสที่เราสะสมไว้ มีปัจจัยหลายชนิดที่มีบทบาทใน ชีวิตของเรา

สาเหตุที่แท้จริงของความขุ่นเคืองใจหรือความโกรธ ไม่ใช่เหตุการณ์ ไม่ใช่บุคคล แต่เป็นการสะสมโทสะของเราเอง โทสะไม่ใช่ตัวตนแต่เป็นสภาพธรรมที่เกิดเพราะปัจจัย ดังนั้นเราจะเห็นว่าการคิดถึงเรื่องราวหรือเหตุการณ์นั้นไม่ทำให้เรารู้จักโทสะ ดีขึ้น เราสะสมมาที่จะคิดมากมาย เมื่อคิดเรื่องโทสะ ก็ระลึกรู้ได้ว่าคิดก็เป็นนามธรรม ไม่ใช่ตัวตน

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์