ความสันโดษ
พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๓ - หน้าที่ 401
ความสันโดษคือยินดีพอใจในสี่งที่ตนมี ตามมีตามได้ จากข้อตวามในพระสูตรนี้ ท่านสอนให้อยู่กับปัจจุบัน
ไม่พึงเศร้าโศกถึงเรื่องที่แล้วมา ไม่พึงคิดถึงเรื่องที่ยังไม่มาถึง ด้วย
ก็จะทำให้เป็นผู้มีทรัพย์อันประเสริฐ และไม่เศร้าโศกเสียใจ คือไม่เดือดร้อนทั้งกายและใจ ซึ่งเป็นสี่งที่หายากมากในชีวิตคนเรา
และถ้าอบรมเจริญสติปัฏฐานอยู่กับปัจจุบันด้วย ก็สามารถบรรลุถึงมรรคผล นิพพานได้ บุคคลใดต้องการความสุขกายไม่เดือดร้อนเรื่องฐานะความเป็นอยู่ควรมีความพอใจในสี่งที่ตนมีและตนได้ เมื่อมีความพอใจก็มีความสุข
ถ้าบุคคลนั้นไม่พึงเศร้าโศกถึงเรื่องที่แล้วมา ไม่พึงคิดถึงเรื่องที่ยังไม่มาถึง
แต่พึงยังอัตภาพให้เป็นไป ด้วยเหตุในปัจจุบัน ก็จะเป็นผู้ที่ไม่มีความเดือดร้อนใจเลยพูดง่ายๆ ก็คือ ผู้ใดมีสันโดษเกิดขี้นก็จะมีแต่ความสุข และความเบิกบาน กายใจ ครับ
ดังนั้นพึงอบรมความสันโดษให้เจริญขึ้นนะครับ
ยี่งกว่านั้น สันโดษ ยังเป็นธรรม 1 ใน 10 อย่าง ของ กถาวัตถุ 10กถาวัตถุ 10 เป็นธรรมที่สำคัญ และ จำเป็นอย่างยี่งที่จะต้องอบรมเจริญขึ้น
เพื่อบรรลุ มรรคผล นิพพาน ครับ
ดังพุทธศาสนสุภาษิต
สนฺตุฏฐี ปรมัง ธนัง ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยี่ง
ตุฏฐี สุขา ยา อิตรีตเรน
ความสันโดษด้วยปัจจัยตามมีตามได้ นำสุขมาให้
สุโข วิเวโก ตุฏฐสฺส สุตธมฺมสฺส ปสฺสโตความสงัดของผู้สันโดษ มีธรรมปรากฏ เห็นอยู่ นำสุขมาให้
ยัง ลัทธัง เตน ตุฏฐพพัง ได้สี่งใด พึงพอใจด้วยสี่งนั้นสลาภัง นาติมญฺเญยฺย ไม่ควรดูหมี่นลาภของตน
พระพุทธเจ้าทรงสอนให้สันโดษ มักน้อย เลี้ยงง่าย เช่น สันโดษ ยินดีพอใจที่มีคู่คนเดียว ไม่นอกใจ ยินดีในที่อยู่อาศัยที่มีอยู่แล้ว ไม่แสวงหาที่ใหม่ที่ดีกว่า สันโดษในเรื่องของการไม่คลุกคลี่ด้วยหมู่คณะ ฯลฯ
ธรรมควรจะเจริญและทำให้มากเพราะมีประโยชน์ทั้งในปัจจุบันและภายภาคหน้า
ขออนุโมทนาค่ะ
