ข้อปาณาติบาตกับการป้องกันมด
[เล่มที่ 75] พระอภิธรรมปิฎก ธรรมสังคณี เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ ๒๘๗
องค์ของปาณาติบาตนั้น มี ๕ อย่าง คือ
๑. ปาโณ สัตว์มีชีวิต
๒. ปาณสัญิตา รู้ว่าสัตว์มีชีวิต
๓. วธกจิตตัง มีจิตคิดฆ่า
๔. อุปักกโม มีความพยายาม
๕. เตนมรณัง สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น
จากองค์ประกอบดังกล่าว
ที่บ้านผมมีมดเล็กๆ เดินตามพื้น กวาดก็แล้ว เอาอาหารออกหมดก็แล้ว มดก็ยังเดินเพ่นพล่านไปหมด ทำให้ผมโดนกัดบ้าง คันบ้าง อ่านหนังสือก็ต้องคอยปัด นั่งกรรมฐานไม่มีสมาธิ ผมเลยซื้อช็อคสีขาวมาเพื่อกันมด ตอนไปซื้อคิดว่าจะใช้ป้องกันมด ไม่ให้เดินในบริเวณที่ผมใช้งาน แต่พออ่านฉลากเขียนว่าใช้ขีดเขียนบริเวณที่มดเดินและที่สำคัญใช้ฆ่ามด!!! จริงๆ ตามเจตนาผมไม่ต้องการฆ่าแต่ต้องการที่จะป้องกันไม่ให้มดเดินผ่านเท่านั้น และมดก็เบาบางลงไปคิดว่าน่าจะมีตายบ้าง ตรงนี้ถือว่าเป็นปาณาติบาตหรือไม่ ผมคิดว่าไม่เพราะผมไม่ได้มีจิตคิดฆ่าเลย ถือเป็นกรรมของมดหรือไม่ ที่มากินยาที่ผมขีดไว้
ขออนุโมทนา
ถ้ารู้ว่าเป็นวัตถุสำหรับฆ่ามด แล้วยังขืนทำ มดตาย เป็นปาณาติบาต ดูเหมือนว่าไม่มีเจตนาฆ่า แต่รู้ว่าถ้าขีดไปแล้วมดตาย จะคิดว่าเป็นกรรมของมดหรือ? ความจริงแล้วถ้ารู้ว่าเป็นวัตถุสำหรับฆ่ามด ก็ไม่ควรใช้ เพราะสภาพของจิตเกิดสลับกันอย่างรวดเร็วมาก ขณะหนึ่งคิดว่าป้องกัน อีกขณะหนึ่งคิดว่ามันตายก็ดี สรุปคือ ควรหลีกเลี่ยงการกระทำดังกล่าวดีกว่าครับ เพราะการกระทำนั้นมดตายแน่ๆ
อยู่ที่เจตนาในขณะนั้น จิตเกิดดับสลับกันเร็วมาก ต้องเป็นสติของผู้นั้นที่ระลึกในขณะนั้นครับ
ใช้ไม้กวาดขนอ่อนๆ เสียเวลากวาดเบาๆ ให้พอมีทางเดินหรือพื้นที่พอที่จะไม่ไปเหยียบเขาตายเท่านี้ก็จะตัดความรำคาญใจไปได้ส่วนหนึ่งครับ หรือทางที่ดีเราเป็นฝ่ายยอมเขาดีกว่า คือยอมไปทำกิจธุระที่อื่นสักพักหนึ่งครับ หามุมที่ไม่มีเขา เช่น บนเตียงนอนของเราเอง ก็ดีนะครับ