หลงลืมสติก็คือ ส่วนใหญ่ของชีวิตประจำวัน
สำหรับผู้ที่ไม่มีโอกาสได้ศึกษาธรรม หลงลืมสติก็คือทุกขณะในชีวิตประจำวัน
ส่วนผู้ที่ได้ศึกษาจนมีความเข้าใจถึงขั้นที่สติสัมปชัญญะเกิดระลึกรู้ลักษณะ
ของสภาพธรรม ก็เป็นเพียงบางขณะในชีวิตประจำวัน
ดังนั้น ส่วนใหญ่ของชีวิตประจำวันก็คือการหลงลืมสติเพราะอยู่ในโลก
ของความคิดนึกเรื่องราวต่างๆ (บัญญัติ) ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน
ในขณะที่จิตเป็น อกุศล หรือ กุศลในขั้น ทาน ขั้นศีล ก็ยังคงเป็นการหลงลืมสติ
สติสัมปชัญญะ ต้องเกิดจากการอบรมความเข้าใจถูกในสภาพธรรมที่ปรากฏ
ซึ่งเป็นอนัตตาจริงๆ แล้วแต่เหตุปัจจัย ไม่ใช่มีเราที่จะให้สติเกิดขึ้นได้
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
ขณะที่เป็นกุศลหรืออกุศลที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน เมื่อสติปัฏฐานไม่เกิด ก็ไม่รู้
ความจริงว่าเป็นธรรมไม่ใช่เรา แม้กุศลที่เกิดขึ้นก็ตาม ก็ไม่รู้ว่าเป็นธรรมไม่ใช่เรา
การอบรมปัญญา จึงเป็นการเข้าใจความจริงของสภาพธรรมที่มีจริง ไม่ว่ากุศล
หรืออกุศล ตามความเป็นจริง แต่สติปัฏฐานจะเกิดได้ก็ต้องมีเหตุที่สมควรจะ
เกิดขึ้น โดยเริ่มจากการฟังให้เข้าใจ ขออนุโมทนาครับ
ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์
