ภาค ๒ สหายธรรมต่างชาติที่แก่งกระจาน

ก่อนที่จะอัพโหลดภาพขึ้นต่อไปอีกไม่ได้ขออนุญาติต่อภาค ๒ เลยแล้วกันนะคะ

พอทานมื้อเช้าเสร็จ ก็เตรียมล้อมวงอีกเช่นเคยสนทนาธรรมค่ะ ไม่มีอย่างอื่นไม่มีใครยอมเสียเวลาเลยแม้แต่วินาทีเดียว ... .เรียกว่าทุกวินาทีมีค่าต้องรีบคว้าเอาไว้ก่อน ... ..

คะทุกคนนั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ ยกเว้นผู้เขียนเพราะมัวแต่สาละวนอยู่กับการเก็บภาพ

๒ ออสซี่ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

ท่านทูตได้ถามปัญหาธรรมที่ท่านได้อ่านมาจากหนังสือธรรมภาษาอังกฤษซึ่งเขียนโดยพระภิกษุท่านหนึ่ง แต่ท่านอาจารย์ไม่ตอบเนื่องจากเป็นปัญหาที่พระพุทธจ้าเองก็ไม่ทรงพยากรณ์

พระผู้มีพระภาคเจ้าจักไม่ทรงพยากรณ์ทิฏฐิ ๑๐ โลกเที่ยง โลกไม่เที่ยง โลกมีที่สุด โลกไม่มีที่สุด ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น ชีพอย่างหนึ่ง สรีระอย่างหนึ่ง สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายไปมีอยู่ สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายไปไม่มีอยู่ สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายไปมีอยู่ก็มีไม่มีอยู่ก็มี สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายไปมีอยู่ก็มิใช่ ไม่มีอยู่ก็มิใช่ พระสูตรนีค้นมาให้โดยคุณคำปั่นค่ะ อนุโมทนามา ณ ที่นี้ด้วย กรุณาไปหาอ่านเอาเองต่อค่ะ

พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ เล่ม ๒ ภาค ๑ - หน้าที่ 298 จูฬมาลุงกยโอวาทสูตร

ค่ะ ... นั่งฟังไปนานๆ ก็มักจะมีอาการแบบนี้เกิดขึ้นได้

ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ

หลังจากสนทนาธรรมเสร็จแล้ว ก็ออกไปทานอาหารกลางวันกันที่ร้านริมแก่ง ซึ่งอาหารอร่อยมากๆ โดยเฉพาะแกงป่าปลากด มาแก่งกระจานแล้ว ไม่ได้ทานแกงป่าปลากด ก็เหมือนกับไม่ได้ไปแก่งกระจานเลยทีเดียว ค่อยอิ่มท้องมีแรงขึ้นมาหน่อยเฮ้อ ...

ทานยังไม่ค่อยจะเสร็จดีก็ยังไม่วายมีปัญหาธรรมที่ยังค้างคาใจอยู่ก็เลยต้องถาม

ท่านอจ.เพิ่มอีก

หนูขอฟังธรรมดวยคนนึงนะคะ..น่ารักซะไม่มี ... ..เจ้าตัวน้อย

ขากลับออกจากร้านอาหารเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับเข้ากทม.

ผ่านวิวแก่งกระจานสวยๆ แบบนี้อีกหลายมุม ชื่นใจจริงๆ

ท้องฟ้าและเมฆสีใสสวยสดงดงาม น้ำก็ใสจนมองเห็นได้ชัดแจ๋ว

วิวเนินเขาข้างทาง ดูแล้วสบายตา โลภะทั้งนั้น เท่าไรก็ไม่พอ ... ...

สัมผัสได้ทางตาถึงความเขียวขจีของต้นไม้มั้ยคะ?

จนกว่าจะถึงวันนั้นวันที่เข้าใจจริงๆ ว่าเป็นเพียงสิ่งที่ปรากฏทางตาเท่านั้น ไม่ใช่อื่น ...

ภาคต่อไปก็คงจะเป็นภาพที่เกี่ยวกับเด็กๆ กะหรียงที่น่าสงสารเหล่านั้นที่คุณพี่ดวงเดือนท่านได้คอยอุปถัมภ์ค้ำจุนอยู่ไม่ห่างเมตตาจิตของท่านช่างล้นเหลือ เกินกว่าที่จะอธิบายมาเป็นคำพูดได้ภาพแห่งความสุขบนใบหน้าของเด็กๆ เหล่านั้นจะอธิบายได้ดีกว่าพูดใดๆ