พระสูตรที่เกี่ยวกับการรักษาศีล 5 ?

๑.ผู้ที่รักษาศีลเพราะมีกุศลจิต เห็นโทษของการก้าวล่วง ๒.การเกิดเป็นมนุษย์หรือสุคติภูมิ เกิดได้เพราะกุศลธรรม อกุศลธรรมพาไปอบาย ๓.แล้วแต่กรรมใดนำเกิดคนที่ไม่มีศีลแต่ทำกุศลขั้นทาน กุศลขั้นทานนำเกิดในสุคติได้

ขอเชิญคลิกอ่านเพิ่มเติมที่ ผลของการเป็นบุคคลผู้ทุศีล

ศีล ๕ (เว้นจากการฆ่าสัตว์ เว้นจากการลักทรัพย์ เว้นจากการประพฤติผิดในกาม เว้นจากการพูดเท็จ และ เว้นจากการดื่มสุราและเมรัย อันเป็นที่ตั้งแห่งความประมาท)

เป็นเรื่องของความประพฤติทางกาย ทางวาจา สำรวมระวังกาย วาจา ให้เรียบร้อย ซึ่งไม่เป็นไปเพื่อการเบียดเบียนผู้อื่น ขณะที่มีการงดเว้นจากการฆ่าสัตว์เป็นต้นนั้นย่อมเป็นกุศลจิต ที่เกิดขึ้นเป็นการให้ซึ่งความไม่มีภัยแก่บุคคลอื่น (หรือ สัตว์อื่น) ครับ

ผู้ที่อบรมเจริญปัญญา เห็นกุศลธรรมเป็นกุศลธรรม (กุศลธรรม เป็นธรรมฝ่ายดี ให้ผลเป็นสุข) เห็นอกุศลธรรม เป็นอกุศลธรรม (อกุศลธรรม ให้ผลเป็นทุกข์) ตามความเป็นจริง พร้อมทั้งเป็นผู้ที่มีความเข้าใจว่า กุศลธรรม เป็นธรรมที่ควรจะเจริญ

ส่วนอกุศลธรรม เป็นธรรมที่ควรละ, กุศลธรรม นำไปสู่สุคติ ส่วนอกุศลธรรม นำไปสู่ทุคติ ดังนั้น ผู้ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ย่อมเป็นผลของกุศลกรรม ครับ

ขอเชิญคลิกอ่านข้อความโดยตรงจากพระไตรปิฎก เพิ่มเติมได้ที่หัวข้อนี้ครับ ผลแห่งการรักษาศีล ๕

1. ถ้าสังคมไม่มีศีล 5 โลกนี้ก็ร้อนไปด้วยไฟคือโลภะ ไฟคือโทสะ ไฟคือโมหะ ยิ่งอยู่กับคนไม่มีศีล ไม่มีความสุข มีแต่ความเดือดร้อนค่ะ โลกก็ไม่น่าอยู่ สังคมวุ่นวายค่ะ การรักษาศีลเป็นปกติของกัลยาณปุถุชนค่ะ

2. การเกิดมาเป็นมนุษย์เป็นผลของกุศล ถ้าไม่รักษาศึลก็ยากที่จะได้เกิดมาเป็นมนุษย์

3. อานิสงส์ของศีล 5 ทำให้ไม่มีเวร ไม่มีภัย มีรูปงาม เกิดในสุคติภูมิ สูงสุดเป็นเหตุให้บรรลุ มรรค ผล นิพพานค่ะ

1.ไม่ใช่เพื่อหวังบุญ แต่กาย วาจาเป็นอย่างไรในชีวิตประจำวัน นี่คือเหตุผล ประการหนึ่ง

2.กุศลไม่จำกัดเฉพาะศีล 5 จึงนำเกิดเป็นมนุษย์ มีกุศลกรรมบถ 10 ประการ เป็นต้น

3.ไม่จำเป็น กุศลประการอื่นๆ ก็มี ถ้าจะไปอบายภูมิแน่นอนหลังจากจุติชาตินั้น ต้องทำอนันตริยกรรม

อานิสงส์และโทษของการมีศีลและไม่มีศีล

เป็นผู้มีศีล

๑. มีโภคทรัพย์

๒. กิตติศัพท์อันงามขจรไป

๓. ไม่ประหม่าขวยเขินในที่ประชุมชน

๔. ไม่ทำกาละหลงตาย

๕. ไปสู่สุคติ ไม่มีศีลก็ตรงข้ามกับที่กล่าวมา จาก ปาฏลิคามิยสูตร

[เล่มที่ 44] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อุทาน เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ ๗๕๑

อีกนัยหนึ่ง อานิสงส์และโทษของการมีศีลและไม่มีศีลอานิสงส์ของศีลที่เป็นกุศลคือ ศีลที่เป็นกุศลย่อมได้ความไม่เดือดร้อนใจ เมื่อไม่เดือดร้อนใจย่อมได้ปราโมทย์ เมื่อปราโมทย์ ย่อมปิติ เมื่อปิติ ย่อมได้ปัสสัทธิ

เมื่อมีปัสสัทธิ ย่อมได้สุข เมื่อสุขย่อมได้สมาธิ เมื่อได้สมาธิย่อมเห็นตามความเป็นจริงจนบรรลุมรรคผล ส่วนไม่มีศีลก็ตรงกันข้ามกับที่กล่าวมา จาก สีลสูตร[เล่มที่ 38] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ทสกเอกาทสกนิบาต เล่ม ๕ - หน้าที่ ๖

ประโยชน์ของการรักษาศีลห้านั้นไม่ควรประมาทอย่างยิ่งจริงๆ

ขอบพระคุณและขออนุโมทนาค่ะ

สีลวเถรคาถา

นักปราชญ์เมื่อปรารถนาความสุข ๓ ประการ คือ ความสรรเสริญ ๑ การได้ความปลื้มใจ ๑ ความบันเทิงในสวรรค์เมื่อละไปแล้ว ๑ พึงรักษาศีล ด้วยว่าผู้มีศีล มีความสำรวม ย่อมได้มิตรมาก ส่วนผู้ทุศีลประพฤติแต่กรรมอันลามกย่อมแตกจากมิตร นรชนผู้ทุศีล ย่อมได้รับการติเตียนและความเสียชื่อเสียง ส่วนผู้มีศีล ย่อมได้รับการสรรเสริญและชื่อเสียงทุกเมื่อ

ได้ทราบมาว่าการงดเว้นที่จะไม่ทำความชั่วทั้ง ๕ (ศีลห้า) ก็คือการละความไม่ดีออกไปที่ละนิดเป็นปกติประจำวันอยู่แล้ว ซึ่งเมื่อมีเหตุเกิดขึ้นเพื่อให้เราทำชั่วเราก็งดไว้ไม่ทำได้ แล้วมันต่างจากการวิรัติและสมาทานอย่างไร และถ้าเราสมาทานศีลทุกวันเช้าครั้ง ก่อนเข้านอนอีกครั้งหนึ่ง แต่เราก็ทำผิดจะเป็นการโกหกมั้ยและจะมีผลอย่างไร โปรดอธิบายวิธีรักษาศีลที่ถูกต้องให้ด้วยคะ

บางคนเจอเหตุการณ์ที่ต้องฆ่าสัตว์ แต่ก็วิรัติคือ งดเว้นเฉพาะหน้า เช่น ยุงกัดแล้วไม่ตบ ส่วนการสมาทานศีล คือการตั้งใจงดเว้น เช่น พระโพธิสัตว์ สมาทานศีลแล้วไปเจอ

พยานาคคิดถึงศีลที่สมาทานไว้ก็ปล่อยมีดที่ถือในมือทิ้งไม่ฆ่าค่ะ ไม่ว่าจะสมาทานศีลหรือไม่สมาทานศีล ถ้าล่วงศีล 5 มีโทษเป็นเหตุให้ไปอบายภูมิค่ะ

มีความสนใจ