จดหมายจากท่านผู้ฟัง [7]

สารธรรม

วันที่ 26 มิ.ย. 2551

หมายเลข 9020

อ่าน 1,103

จดหมายจากท่านผู้ฟัง 7

ท่าน อ. สุจินต์ : ความจริงมีท่านผู้ฟังเนี่ยนะคะ อยากจะให้ท่านผู้ฟังเป็นผู้อ่านจดหมาย แต่ว่าจดหมายบางฉบับก็อ่านยากนะคะ เช่นจดหมายฉบับนี้นะคะ ก็ลายมืออ่านยาก แต่ดิฉันได้อ่านมาก่อนแล้วเพราะฉะนั้นก็จะขออ่าน เป็นจดหมายจากท่านผู้ฟังท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้ต้องโทษ ท่านเขียนไปถึงคุณธงชัยนะคะ เขียนจาก ...

เรือนจำกลาง ลพบุรี

วันที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๒๙

กราบเรียนท่านอาจารย์ที่เคารพ (หมายความถึงท่านพันเอกธงชัย แสงรัตน์ค่ะ)
กระผมได้รับหนังสือที่ส่งมาให้กระผมแล้ว ทั้งหมด ๔ เล่มขอกราบขอบพระคุณ ในความเมตตากรุณาของอาจารย์เป็นอย่างสูงและกระผมได้เขียนจดหมายติชม ไปยังพันเอกสุวิทย์ตามความประสงค์ของท่านอาจารย์แล้ว กระผมได้ใคร่ครวญแล้ว สำหรับความเคารพและความซาบซึ้งในพระคุณของท่าน ที่ทำให้ผมมีโอกาสได้เข้าใจธรรมะชั้นสูง ซึ่งผมถือว่าเป็นโอกาสชีวิตอันมีค่ายิ่งของผม ผมจึงขอเรียกหาท่านว่า"อาจารย์" ไม่ใช่เพราะประเพณีปฏิบัติ หรือผมจะอ้างความสนิทสนมเพื่อจะหวังผลประโยชน์อื่นใด นอกไปจากความรู้ และความก้าวหน้าของธรรมะปฏิบัติเท่านั้น แต่ด้วยความจริงใจเป็นอย่างยิ่งของผมซึ่งถือว่า ผมจะเกิดไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อแม่ ความรู้และปัญญาของผมจะเจริญขึ้นไม่ได้ถ้าปราศจากครูอาจารย์ แม้จะไม่เคยพบเห็นหรือรู้จักกันมาก่อน แต่ผมเชื่อว่ากุศลกรรมของผม ที่ได้เคยรับการอนุเคราะห์ส่งเสริมจากท่านอาจารย์มาก่อน ขอได้โปรดรับความนอบน้อมด้วยความเคารพอย่างจริงใจจากผมด้วย โดยเฉพาะท่านอาจารย์สุจินต์นั้น ผมเองได้ตั้งใจไว้ ก่อนที่จะเขียนจดหมายไปขอหนังสือจากท่านอาจารย์ คือ ตอนที่ผมได้ฟังบรรยายของท่านอาจารย์สุจินต์ แล้วเข้าใจในธรรมะว่า ถ้าผมออกไป ก็จะหาโอกาสไปกราบแทบเท้าที่กรุงเทพฯ ซึ่งทราบว่าท่านมาบรรยายธรรมะที่วัดบวรฯ ทุกวันอาทิตย์มันเป็นความรู้สึกของคนที่ได้พบสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต จึงสำนึกถึงคุณของผู้ประทานสิ่งนั้นให้ผม ตอนนี้ กระผมก็อยากจะแจ้งให้ท่านอาจารย์สุจินต์ทราบว่าเมล็ดพืชที่ท่านอาจารย์หว่านไว้ทั่วไปมาเป็นเวลานานปี ตอนนี้ได้มางอกงามในใจของผมเมล็ดหนึ่ง เมื่อท่านอาจารย์ให้นัมเบอร์โทรศัพท์ของท่านอาจารย์สุจินต์ ผมก็คิดว่าระยะเวลาอันใกล้นี้ ผมต้องไปกราบพบท่านอย่างแน่นอน นอกจากจะไปกราบขอบคุณแล้ว ก็ยังมีธรรมะอีกมากมาย ที่ผมยังไม่เข้าใจ หรือเข้าใจไม่แจ่มแจ้ง แม้แต่ฟังวิทยุวันละ ๓๐ นาที และอ่านหนังสือ ยังเกิดประโยชน์แก่ผมเพิ่มขึ้นทุกวัน บางวันผมฟังวิทยุแล้วเข้าใจธรรมที่ท่านอาจารย์สุจินต์บรรยาย แล้วเกิดรู้สึกดีอกดีใจ แทบจะยกมืออนุโมทนาสาธุ ถ้าหากมีโอกาสได้สนทนาธรรมกับอาจารย์แล้ว ผมจะไม่ละโอกาสนี้เลย ท่านอาจารย์ครับ อันที่จริงก็อย่างที่ผมได้เรียนบอกท่านอาจารย์แล้วว่า ผมได้นับถืออาจารย์สุจินต์เป็นครูอาจารย์ ตั้งแต่ผมฟัง สทร. กรุงเทพฯ และผมก็ได้แสดงการปกป้อง และชี้แนะให้คนอื่นเข้าใจโดยใช้การสังวรณ์ในการอ่าน ที่ผมกังวลเพราะผมคิดว่า หากมีใครสักคนหนึ่งเกิดสนใจธรรมะปฏิบัติ แต่ไม่มีโอกาสได้เลือกศึกษา เผอิญมาเจอคำสอนที่ผิดๆ ตั้งแต่เริ่มต้นก็จะเสียเวลาและโอกาส ผมขอยกตัวอย่างนะครับที่เค้าเขียนว่า ทำอารมณ์พระโสดาบันให้เกิดกับตัวโดย

๑. อย่าถือว่าร่างกายขันธ์ ๕ นี้เป็นเรา เป็นเพียงธาตุ ๔ มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ๒. ไม่สงสัยในคุณของพระรัตนตรัย ๓. ถือศีล ๕ ให้ได้ (เค้าถือว่าละสัญโยชน์ ๓ ข้อแรกแล้ว และทำใจให้นึกถึงพระนิพพานว่า สงบ ไม่ทุกข์ ไม่เกิดอีก นึกว่าถ้าเราตายขนาดนั้นต้องไปนิพพานให้ได้) อาจารย์ลองนึกดูเถอะครับ อย่าว่าปัญญาระดับอาจารย์เลยแม้ปัญญาระดับผมก็ยังวินิจฉัยออก แม้แต่สัญโญชน์ ๓ ข้อแรกก็ยังไม่เข้าใจความหมาย ไม่เข้าใจวิปัสสนาภาวนา และที่บอกว่า ให้นึกถึงพระนิพพานที่มีแต่ความสุข หากตายตอนนั้นจะได้ไป ยิ่งไปกันใหญ่เพราะยังไม่เข้าใจนิพพานเลย เพียงแต่นึกถึงความสงบของนิพพานก็เป็นเพียงอุปสมานุสสติ อันเป็นสมถกรรมฐานหนึ่งใน ๔๐ นั่นเอง แล้วก็ขณะที่จิตนึกปรารถนาสงบ ปรารถนานิพพาน ก็เป็นกิเลส คือโลภะ เป็นภวตัณหา ในเมื่อมีภพอยู่ ชาติก็ต้องมี ดังนั้น จึงยังไม่ถึงนิพพาน (นี่เป็นความเห็นของผมเองนะครับ หากผิดพลาดโปรดชี้แนะในโอกาสต่อไปด้วยครับ) อย่างที่เรียนบอกอาจารย์แล้วครับว่า ผมทั้งอ่านทั้งฟังมาตลอด ๒ ปี ผมจึงมีโอกาสเลือกได้ เพราะผมศึกษาแทบทุกสำนักที่เผยแพร่ธรรมะไม่ว่าทางตำราหรือวิทยุ ในที่สุดก็พบผู้ชี้ทางซึ่งเข้าใจพระธรรมในพระไตรปิฎกได้ถูกต้อง ผมถือว่า "ธรรมะเป็นสัจจะ" ไม่ใช่เป็นสิ่งที่แล้วแต่ใครจะตีความไปได้ อาจารย์ครับ เมื่อผมได้เขียนมาแล้วก็จะไม่ละโอกาสอันที่จะเกิดประโยชน์สำหรับผม ก่อนที่ผมจะเรียนถามปัญหาบางอย่างจากอาจารย์

............................

ท่าน อ. สุจินต์ : ซึ่งข้อความตอนนี้นะคะ ก็เป็นคำถามของท่านในเรื่องที่เกี่ยวกับปฏิจจสมุปปาท คุณธงชัยก็ได้เขียนตอบไปแล้วนะคะ