เพราะเราไม่คุ้นเคยกับการละ !

เราสั่งสมอวิชชามานานนับชาติไม่ได้ เราคุ้นเคยกับการติดชื่อและบัญญัติ ยึดถือ

สภาพธรรมะทั้งหมดที่ไม่ใช่ของเรา ว่าเป็นของเรา ฯลฯ

ชีวิตเราเต็มไปด้วยความอยากมี อยากเป็น อยากได้ อารมณ์ต่างๆ ที่มากระทบทั้งภายในและภายนอก จึงไม่คุ้นเคยกับการละ และเพราะไม่คุ้นเคยกับการละ จึงสะสมความอยากเหล่านี้ต่อๆ ไปอีก เป็นการต่อภพ ต่อชาติ ต่อสังสารวัฏฏ์ยาวนานจนนับไม่ถ้วน

การศึกษาธรรมะให้เข้าใจจนคุ้นเคยกับสภาพธรรมตามความเป็นจริง จะทำให้ค่อยๆ คุ้นเคยกับการละมากขึ้น

เพราะไม่คุ้นเคยกับการละ

เนื่องด้วยเรายังเป็นปุถุชนหนาด้วยกิเลส เพราะความไม่รู้ในสภาพธรรมตามความเป็นจริงในชีวิตปัจจุบัน อกุศลจิตจึงเกิดมากกว่ากุศลจิต เราคุ้นเคยกับอกุศลเป็นไปกับความติดข้อง คือโลภเป็นส่วนใหญ่ จึงไม่คุ้นเคยกับการละความไม่รู้ คืออวิชชานั่นเองจึงควรศึกษาพระธรรมให้เกิดความเข้าใจถูก เห็นถูกในสภาพธรรมตามความเป็นจริงซึ่งเป็นปัญญา ปัญญาเท่านั้นที่จะละความไม่รู้

ขออนุโมทนาค่ะ ..

เพราะคุ้นเคยอยู่กับการสะสมอวิชชา ไม่คุ้นเคยกับการค่อยๆ สะสมปัญญา

เพราะคุ้นเคยอยู่กับความไม่เข้าใจ ความไม่รู้จักสภาพธรรมตามความเป็นจริง

เพราะคุ้นเคยอยู่กับการยึดถือความเป็นตัวตน เป็นเขา เป็นเรา

เพราะคุ้นเคยอยู่กับการรักสุข เกลียดทุกข์

มีความเข้าใจผิดแล้ว เลยเลือกรักโลภะ เกลียดโทสะ เพราะ...ไม่คุ้นเคยกับการละ ละความเห็นผิด สะสมความเห็นถูก

ขออนุโมทนาค่ะ
..

กระแสน้ำย่อมไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำเป็นปกติฉันใด การทวนกระแส (กิเลส) จากที่ต่ำไปที่สูงย่อมต้องมีเหตุปัจจัย (ปัญญา-บารมี) ฉันนั้น หากการเสพคุ้นกับปริยัติและปฏิบัติเป็นเหตุการพบมิตรแท้ คือปฏิเวธย่อมเป็นผลและเหตุจะสมควรแก่ผลก็ต่อเมื่อพบหนทางคือ สัมมามรรคเท่านั้น

.

ขอนอบน้อมแด่ท่านอาจารย์ ขออนุโมทนาท่านเจ้าของกระทู้ผู้พูดให้คิดและเป็นมิตรในพระธรรมเสมอมา.