ขอถามองค์ธรรม ในพระสูตรนี้ครับ

องค์ธรรมของมโนวิญญาณ ได้แก่ มโนวิญญาณธาตุ คือ จิต ๗๖ ดวง

(เว้นทวิปัญจวิญญาณ ๑๐ ปัญจทวาราวัชชนจิต ๑ สัมปฏิฉันนจิต ๒)

คำว่า ใจ ได้แก่ มโนทวาร คือ ภวังคุปัจเฉทะ ส่วน มโนวิญญาณ ได้แก่ จิต ๗๖ ดวงตามความเห็นที่ ๑

_/I_ ขอบพระคุณครับ ขอถามต่อนะครับ

ประโยค " เพราะอาศัยใจและธรรม จึงเกิดมโนวิญญาณ" ตามพระสูตรในคคห.ที่2 นี้ หมายถึง มโทวารวิถีจิต อย่างเดียว หรือหมายถึงทั้ง ปัญจทวารวิถี และมโนทวารวิถี ครับ?

จิตทั้ง ๗๖ ดวง (มโนวิญญาณ) เกิดได้ทั้งทางปัญจทวารวิถี และมโนทวารวิถี

ความเข้าใจของผมต่อไปนี้ ถูกต้องหรือไม่? เพราะเหตุใด?แต่กรุณาอ่านช้าๆ นะครับ จะได้เข้าใจ....เวลาเราฝัน เราก็สามารถเห็นภาพ (ทางมโน) ได้ และจำภาพนั้นได้ด้วย จำสี จำหน้าได้ แสดงว่า เวลาที่ตากระทบรูป แล้วส่งสัญญาณไปทางกระแสประสาทในที่สุด ผู้ที่รับรู้ภาพนั้น ก็คือ "วิญญาณ หรือ จิต" นั่นเอง แสดงว่า ภาพที่ตาเราเห็นจริงๆ แล้ว ไม่ใช่ว่าภาพนั้นวิ่งเป็นสัญญาณอนาล็อก ทื่อๆ ไปแต่อย่างใด (แบบเราส่งวัตถุสีแดงด้วยมือ ไปให้เพื่อนรับ) แต่ความจริงสัญญาณภาพนั้น วิ่งเป็นแบบสัญญาณดิจิตอล (เป็นรหัสคลื่น) แล้วจิตก็แปลงสัญญาณที่มาจากประสาทตานั้นไปให้จิตเห็น (ด้วยมโน) อีกทีแบบเดียวกับภาพที่เห็นในความฝัน เพราะภาพที่เห็นด้วยประสาทตา และภาพที่เห็นในเวลาหลับ บางทีก็ชัดเจนพอๆ กัน และสามารถทำให้เราจำสีสันได้เท่ากัน แสดงว่า "ภาพ" ที่เราเห็นกันทุกวันนี้ จริงๆ แล้วเราใช้จิตเห็น ไม่ได้ใช้ "ตา" เ ห็นแต่ประการใด... ใช่หรือไม่???

ตามหลักปรมัตถธรรมกล่าวถึงสภาพธรรม ๒ อย่าง คือ สภาพรู้ ๑ สภาพไม่รู้ ๑ จิต เจตสิก เป็นสภาพรู้ เช่น จิตเห็น จิตได้ยิน จิตคิดนึก ความรู้สึก ความจำ และ ปัญญา เป็นต้น ส่วนรูปเป็นสภาพไม่รู้อะไร เช่น สี เสียง กลิ่น รส ความเย็นความร้อน ปสาทตา หู เป็นต้น