...ต้องการอะไร?...แค่ไหนจึงจะพอ?
ถาม (ตัวเอง) ว่าทุกวันนี้ ต้องการอะไร? แค่ไหนจึงจะพอ?
"ภูเขาทอง สองลูก พอแก่กำลังของโลภะไหม?" หรือว่า "ตามมี ตามได้" เมื่อเข้าใจพระธรรม
เมื่อบุคคลปรารถนากาม
ถ้าสิ่งที่ปรารถนาของบุคคลนั้น ย่อมสำเร็จได้ ครั้นสิ่งที่ปรารถนานั้น "สำเร็จ" บุคคลยังปรารถนาต่อไปอีก ก็ย่อมได้ประสบกามตัณหา เหมือนบุคคลที่ถูกลม แดด แผดเผาในฤดูร้อนย่อมเกิดความกระหาย ใคร่จะดื่มน้ำ ฉะนั้น ตัณหาก็ดี ความกระหายก็ดี ของคนพาลมีปัญญาน้อย ไม่รู้อะไร ย่อมเจริญยิ่งขึ้นทุกที เหมือนเขาโคย่อมเจริญขึ้นตามตัว ฉะนั้น แม้จะให้ทรัพย์สมบัติ ข้าวสาลี ข้าวเหนียว โค ม้า ข้าทาสชายหญิงหมดทั้งแผ่นดินก็ยังไม่พอแก่คนๆ เดียว รู้อย่างนี้แล้ว พึงประพฤติธรรมสม่ำเสมอ
(กามชาดก...ว่าด้วยกาม และ โทษของกาม)
ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย
เมื่อยังระลึกถึงกามอยู่ตราบใด ก็ไม่ได้ความอิ่มด้วยใจตราบนั้น
ชนเหล่าใดบริบูรณ์ด้วยปัญญา มีกายและใจหลีกเว้นจากกามทั้งหลาย เห็นโทษด้วยญาณ ชนเหล่านั้นนั่นแลชื่อว่าเป็นผู้อิ่ม.
บรรดาความอิ่มทั้งหลาย ความอิ่มด้วยปัญญาประเสริฐ
เพราะผู้อิ่มด้วยปัญญานั้น ย่อมไม่เดือดร้อนด้วยกามทั้งหลาย
คนผู้อิ่มด้วยปัญญา ตัณหาย่อมกระทำให้อยู่ในอำนาจไม่ได้. (ข้อความบางตอนจาก กามชาดก)
อุทิศกุศลให้สรรพสัตว์
กิเลสคือโลภะ ไม่มีคำว่าพอเหมือนแม่น้ำที่ไหลลงในมหาสมุทรที่ไม่เคยเต็ม.
อนุโมทนาค่ะ
อกุศลจิตย่อมเกิดบ่อยกว่ากุศลจิตในชีวิตปัจจุบัน ตามการสั่งสมของจิตในอดีตที่สั่งสมอกุศลจิตมากกว่ากุศลจิตมากมาย โดยเฉพาะโลภซึ่งมีความติดข้อง มีความยินดีพอใจในวัตถุต่างๆ รวมถึงความติดข้องในนามธรรมและรูปธรรมที่ยึดถือเป็นสัตว์ เป็นบุคคล เป็นตัวตนด้วย โลภะสะสมมากขึ้นทุกครั้งที่โลภมูลจิตเกิด เมื่อมีเหตุปัจจัย โลภก็ทำให้เกิดการกระทำทุจริตทางกาย ทางวาจา หรือทางใจ เมื่อมีความรู้ความเข้าใจถึงภัยของตัณหาซึ่งเราไม่สามารถบังคับไม่ให้โลภะเกิดได้ แต่สามารถค่อยๆ อบรมเจริญปัญญารู้ลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริงได้ สามารถรู้ลักษณะของโลภะว่าเป็นเพียงสภาพธรรมที่เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัยไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน
ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านค่ะ
โลภะหรือตัณหา ความติดข้องต้องการ ติดข้องต้องการไม่มีวันพอ ไม่มีวันเต็ม พระผู้มีพระภาคจึงแสดงไว้ว่า "แม่น้ำ เสมอด้วยตัณหา ไม่มี" เพราะให้เต็มได้ยาก เวลาเต็มหรือเวลาแห้งของตัณหาย่อมไม่มี ไม่ปรากฏ ไม่เหมือนกับแม่น้ำทั้งหลาย ซึ่งบางคราวก็เต็ม บางคราวก็พร่อง บางคราวก็แห้ง (โลภะ ความติดข้อง ยินดีพอใจในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ดับได้เด็ดขาดด้วย อนาคามิมรรค, ความติดข้องในภพ ดับได้เด็ดขาดด้วยอรหัตตมรรค)
...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...
ตัณหา หรือโลภะ ของคน ท่านเปรียบเหมือนภูเขาทองคำลูกเดียวก็ไม่พอ สองลูกก็ ไม่พอแก่คนคนเดียว โลภะไม่มีที่สิ้นสุด โลภะต่อให้สูงถึงภวักคพรหมยังไม่มีที่เก็บค่ะ
"...มี...แล้วหรือยังคะ???...
...พอ...แล้วหรือยัง???..."
ข้อความบางตอนจาก "บารมีในชีวิตประจำวัน"
บรรยายโดยท่านอาจารย์ สุจินต์ บริหารวนเขตต์
ขออนุโมทนาครับ
ถาม (ตัวเอง) ว่าทุกวันนี้ ต้องการอะไร? แค่ไหนจึงจะพอ?
"ภูเขาทอง สองลูก พอแก่กำลังของโลภะไหม?"
หรือว่า "ตามมี ตามได้" เมื่อเข้าใจพระธรรม
สะสมโลภะด้วยอวิชชา ก็ก่อสังสารวัฏฏ์ให้ยืดยาวขึ้นเรื่อยๆ สะสมปัญญาด้วยการอบรมธรรมด้วยสัมมาทิฏฐิ ๘๙ - ๕๒ -๒๘ -๑ จนกว่าจะสิ้นอาสวะ.... ถึงตอนนั้นหมดแน่ๆ ทั้งอกุศลจิตและกุศลจิต
ขออนุโมทนาในกุศลจิตทุกท่านค่ะ
หากเข้าใจว่าทุกสิ่ง...ตามมีตามได้...ก็คือพอ........
การเลี้ยงชีพของเราด้วยปัจจัย ๔ ตามมีตามได้ ก็เป็นของยาก ควรคิดถึงอนิจจตาเนืองๆ
จากข้อความใน
[เล่มที่ 50] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๑- หน้าที่ ๔๙๙)
อนุโมทนาคะ
