บันทึกสุดท้าย...จาก ผู้หญิงชื่อเพราะ...บุษบงรำไพ # จบ...

ขออนุโมทนาครับ

ในตนซึ่งเป็นทางอันตรายนั้นหนอ ต้องมีความพลัดพรากจากกันโดยไม่ต้องสงสัย หมู่สัตว์ที่ยังอยู่ ควรเอ็นดูกัน ส่วนที่ตายไปแล้วไม่ควรเศร้าโศกถึง

(ข้อความบางตอน จาก อนนุโสจิยชาดก)

ขออุทิศกุศล แด่....

คุณ บุษบงรำไพ พึ่งบุญ ณ อยุธยา พลวัฒน์

ขออนุโมทนาในกุศลเจตนาที่เกื้อกูลเรื่องธรรมะ และอาจหาญร่าเริง ในธรรมะ จวบจนวาระสุดท้าย

สหายธรรม เมื่อชาติก่อนของพี่ ยังคิดถึงพี่บงเสมอ

รูปสุดท้าย ที่ถ่ายด้วยกัน ๓๐ ม.ค.๕๑

สำหรับการที่ทุกท่าน เกิดมาพบกันในแต่ละชาติในสังสารวัฏฏ์ โดยสถานต่างๆ บางชาติก็เป็นเพื่อนฝูง มิตรสหาย บางชาติก็อาจจะเป็นศัตรู หรือบางชาติอาจจะเป็น มารดา บิดา เป็นญาติพี่น้อง แต่ว่าการพบกันในชาติที่เกิ้อกูลเป็นมิตรกันใน พระธรรมหรือว่ามีส่วนร่วมกันเผยแพร่พระธรรม ชาตินั้นก็ต้องเป็นชาติที่ประเสริฐที่สุดในสังสารวัฏฏ์ ยิ่งกว่าชาติอื่นๆ ซึ่งเกิดมาในสถานอื่น

กราบอนุโมทนาคุณป้าที่ทำประโยชน์มากมายในพระธรรมในหนทางที่ถูกต้อง

อนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาค่ะ

ท่านอาจารย์ สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ซึ่งขณะนั้นก็อยู่ร่วมเฝ้า เธอจากไปด้วย กล่าวด้วยความเคารพในคุณธรรม ที่เธอแสดงให้เห็นได้

กราบอนุโมทนาในกุศลจิตของท่านอาจารย์ค่ะ

ขออนุโมทนาพี่บุษบงรำไพ พึ่งบุญ ณ อยุธยา พลวัฒน์

และขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านค่ะ

อนุโมทนาคะ

ขอกราบคารวะ และอนุโมทนา ด้วยจิตบริสุทธิ์ ของข้าพเจ้า

ศิริพร ดิลกกุลวัฒนา

เช่นนี้คือ อาจหาญ ร่าเริง ใช่หรือไม่หนอ? แล้วข้าพเจ้าจะตามไป สาธุ

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาครับ

"เธอรู้ และ เข้าใจธรรมะได้เป็นอย่างดี" ท่านอาจารย์ สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ซึ่งขณะนั้นก็อยู่ร่วมเฝ้าเธอจากไปด้วยกล่าวด้วยความเคารพในคุณธรรม ที่เธอแสดงให้เห็นได้

ดังชื่อของคุณบุษบงรำไพ ดอกบัวที่กำลังแย้มบานต้องแสงอาทิตย์ในยามเช้างดงาม อาจหาญ ร่าเริง เบิกบานในธรรม

ขออนุโมทนาคุณ pannipa.v

ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านค่ะ

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาค่ะ

คุณอา ที่ได้ไปฟังธรรม ที่มูลนิธิฯ ได้เล่าเรื่องราว ของคุณบุษบงรำไพ ให้ฟัง ผนวกกับได้อ่านข้อความข้างต้น รู้สึก ซาบซึ้ง เอิบอาบ ท่านได้แสดง ความอาจหาญ แม้ไม่เคยได้พบ แต่รู้สึก นับถือมากค่ะ

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ว่า :-

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อายุของพวกมนุษย์นี้น้อย จำต้องละไปสู่ปรโลก มนุษย์ทั้งหลายจำต้องประสบความตาย ตามที่รู้กันอยู่แล้ว ควรทำกุศล ควรประพฤติพรหมจรรย์ ไม่มีมนุษย์ที่เกิดมาแล้วจะไม่ตาย

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ผู้ใดอยู่นาน ผู้นั้นก็เป็นอยู่ได้เพียงร้อยปีหรือที่เกินกว่าร้อยปี ก็มีน้อย.

ดูก่อนอานนท์ อย่าเลย เธออย่าเศร้าโศก อย่าคร่ำครวญไปเลย ดูก่อนอานนท์ ข้อนั้นเราได้บอกไว้ก่อนแล้ว มิใช่หรือว่า ความเป็นต่างๆ กัน ความพลัดพราก ความเป็นอย่างอื่นจากสัตว์และสังขาร อันเป็นที่รักใคร่พอใจทั้งหลายทีเดียว มีอยู่

ดูก่อน นี้จะพึงได้แต่ที่ไหน สิ่งใดที่เกิดแล้ว มีแล้ว อันปัจจัยปรุงแต่งแล้ว มีความสลายไปเป็นธรรมดา สิ่งนั้นอย่าสลายไปเลย ต่อนั้นไม่เป็นฐานะที่จะมีได้ เพราะขันธ์ ธาตุ อายตนะ ก่อนๆ แปรปรวนไปเป็นอย่างอื่น ขันธ์ ธาตุและอายตนะหลังๆ ก็ย่อมเป็นไปดังนี้ เพราะฉะนั้น จึงถือว่าการยึดถือนี้มีความพลัดพรากเป็นที่สุดทีเดียว.

บุรุษย่อมสำคัญเบญจขันธ์ใดว่า นี้ของเรา เบญจขันธ์นั้นอันบุรุษนั้น ย่อมละไปแม้เพราะความตาย พุทธมามกะผู้เป็นบัณฑิต รู้เห็นโทษแม้นั้นแล้ว ไม่ควรน้อมไป เพื่อความยึดถือว่าของเรา.

จากชราสุตตนิทเทสที่ ๖

[เล่มที่ 65] พระสุตตันตปิฏก ขุททกนิกาย มหานิทเทส เล่ม ๕ ภาค ๑

ขออนุโมทนาในกุศลธรรมที่พี่บุษบงรำไพ ได้เห็นประโยชน์ในการฟังพระธรรม และการสนทนาธรรม ตลอดจนกุศลเจตนาที่ได้ให้ความช่วยเหลือสหายธรรมให้เข้าใจธรรม โดยการสอบถามจากท่านอาจารย์สุจินต์และท่านวิทยากร

บุญอันใดที่ดิฉันได้กระทำแล้ว ขอพี่บุษบงรำไพ จงมีจิตโสมนัสยินดีอนุโมทนาด้วยเทอญ

จาก กุลวิไล

อนุโมทนาในความมั่นคงในพระธรรมทุกประการค่ะ