ตอนนี้ยอมรับไหมว่าชั่วขณะที่จิตเกิดขึ้นไม่ใช่เราเลย
ตอนนี้ยอมรับไหมคะว่าจริงๆ แล้วไม่ใช่เราเลย ชั่วขณะหนึ่งซึ่งจิตเกิดขึ้นเป็นอกุศลเป็นเหตุแล้วที่จะสะสมสืบต่อ ลองคิดถึงจิตซึ่งเป็นธาตุรู้ เป็นสภาพรู้ เป็นนามธรรม ไม่มีรูปร่างเลย และขณะใดที่เป็นโลภะ หรือว่าโทสะ หรือโมหะ ชั่วขณะสั้นๆ ก็ดับ แต่การดับไปของจิตดวงก่อนซึ่งจะไม่มีวันกลับมาเกิดอีกเลย ดับไปแล้วก็จริง แต่คราบหรือสิ่งที่เคยเกิดแล้วเป็นอกุศล ก็สะสมสืบต่ออยู่ในจิตทุกๆ ขณะตั้งแต่แสนโกฏิกัปป์มาแล้ว เพราะฉะนั้นจึงมีทั้งการสะสมทั้งฝ่ายกุศล และฝ่ายอกุศล ที่ทำให้บุคคลแต่ละบุคคลมีอัธยาศัยต่างกัน ถ้าเห็นคนอื่นซึ่งไม่ดี กายก็ไม่ดี วาจาก็ไม่ดี เป็นยังไงคะขณะนั้น กุศลจิตจะเกิด หรืออกุศลจิตจะเกิด ถ้าเห็นโทษก็ไม่อยากจะเป็นอย่างนั้น แต่บางกาลก็เป็น เพราะฉะนั้นเป็นเรื่องของอนัตตา ซึ่งปัญญาเท่านั้นที่จะเห็นสภาพธรรมตามความเป็นจริงว่าต้องสะสมความเห็นถูก ความเข้าใจถูก ในเรื่องของสภาพธรรม และกุศลทั้งหลายก็จะเจริญขึ้น
ที่มา ..