การรักษาศีล ๕

การรักษาศีลทั้งหมดเพื่อการขัดเกลาอกุศลทางกายทางวาจา การรักษาศีลที่พระอริยะสรรเสริญ คือ ศีลที่บริสุทธิ์ ไม่ขาด ไม่ด่างพร้อย ไม่เป็นไปด้วยตัณหา คือไม่มีตัณหาเป็นบริวาร เช่น รักษาศีลต้องการอานิสงส์ของศีล หรือ เป็นศีลที่มีทิฏฐิความเห็นผิดประกอบด้วย เป็นต้น ลักษณะที่ว่านี้เป็นศีลที่มีตัณหา และทิฏฐิ เข้าไปยึดถือ เป็นศีลที่ไม่ถูกต้อง ส่วนศีลที่พระอริยะใคร่เป็นศีลที่ถูกต้อง (อริยกันตศีล)

[เล่มที่ 31] พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค เล่ม ๕ ภาค ๒ - หน้าที่ 269

เชิญคลิกอ่านที่นี่ [ศีลขาด มหาวารวรรค]